Bp Płoski: Chorzy i ubodzy są szansą na ocalenie człowieczeństwa zdrowych i bogatych

W homilii bp Płoski podkreślił konieczność troski o potrzebujących i ubogich. Jego zdaniem, gdyby każdy bogatszy kraj odkładał część swoich plonów i przesyłał głodującym, poprawiłby się byt tych ostatnich. Niestety, nadmiar żywności jest niszczony, ponieważ nie opłaca się przekazywać go potrzebującym. - Rozmiar tego szaleństwa gospodarczego jest ogromny” - ubolewał biskup. Przypomniał o powiększającej się w naszym kraju sferze wykluczenia, bezradności i poczuciu przytłoczenia troskami materialnymi, braku perspektyw dla przyszłych pokoleń. Wskazywał na panującą w elitach politycznych kraju prywatę i egoizm. Dziękczynną Eucharystię w koncelebrze z bp Płoskim sprawowali: wikariusz Generalny Biskupa Polowego, ks. płk Sławomir Żarski oraz kapelani z Wojskowego Instytutu Medycznego z Szaserów: ks. płk Marek Wesołowski i ks. ppłk Marek Kwieciński. Ministerstwo Obrony Narodowej reprezentował min. Jacek Olbrycht , władze Wojskowej Służby Zdrowia, Szef Inspektoratu WSZ gen. bryg. Wiśniewski, a WIM komendant gen. bryg. Grzegorz Gierelak. Wojskowa Służba Zdrowia jest jedną z najstarszych służb w Wojsku Polskim, tradycja opieki medycznej w polskiej armii sięga bowiem jeszcze średniowiecza. Podstawowa struktura Wojskowej Służby Zdrowia została ustalona w XVI i XVII w, jednak punktem zwrotnym organizacji opieki zdrowotnej był wiek XVIII, kiedy to w roku 1775 decyzją Sejmu utworzono stanowisko "Generała - Sztabsmedyka". Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. utworzono spójną strukturę wojskowej służby zdrowia wzorując się na modelach zachodnioeuropejskich (głównie francuskich i niemieckich). Szef Departamentu Medycznego był podporządkowany Ministrowi Obrony w czasie pokoju i Szefowi Obrony w czasie wojny, a doradcy medyczni jednostek i formacji bezpośrednio podlegali dowódcom. Wielki wpływ na służby medyczne Polskich Sił Zbrojnych na zachodzie podczas II wojny światowej wywarł gen. dyw. prof. Bolesław Szarecki, bohater bitwy pod Monte Cassino, który zresztą po wojnie wrócił do Polski i pełnił służbę jako Naczelny Lekarz. Od lat 60-tych Wojskowa Służba Zdrowia była stopniowo włączana w instytucje kwatermistrzowskie (wg modelu sowieckiego), a następnie została częścią systemu logistycznego. Medycy w mundurach mają jednak nadzieję, że obecny proces restrukturyzacji i przywracania autonomii wojskowej służby zdrowia, przyczyni się do poprawy skuteczności opieki medycznej w armii. Do zadań wojskowej służby zdrowia należy: utrzymanie i wzmacnianie stanu zdrowotnego żołnierzy przez dobór do wojska zdolnych do służby wojskowej obywateli, stałą kontrolę ich stanu zdrowia, nadzór nad wychowaniem fizycznym i szkoleniem; zabezpieczenie sanitarno-higieniczne i przeciwepidemiczne wojsk, prowadzenie oświaty sanitarnej; prowadzenie szkolenia sanitarnego w zakresie udzielania pierwszej pomocy, przygotowanie sił zbrojnych pod względem materiałowym i mobilizacyjnym na wypadek wojny oraz prowadzenie prac naukowo-badawczych mających na celu znalezienie najlepszych metod zabezpieczenia medycznego wojsk w czasie pokoju i wojny. Wojskowa służba zdrowia jest ściśle powiązana z cywilną służbą zdrowia, od której działania zależy dobry stan zdrowotny uzupełnień, stan sanitarno-higieniczny środowiska otaczającego wojsko, a w czasie wojny rozwój bazy materiałowej tyłów. Cywilna służba zdrowia w czasie wojny przejmuje do dalszego leczenia rannych i chorych ewakuowanych z zakładów wojskowej służby zdrowia, a także zajmuje się uzupełnianiem jej kadr. W czasie pokoju organizacja wojskowej służby zdrowia dostosowana jest przede wszystkim do stacjonarnego systemu pracy. kos / Warszawa