Jan Paweł II bohaterem pojednania między katolikami i Żydami

„Musiało minąć jeszcze osiem lat, zanim doszło do uznania Państwa Izrael. Przede wszystkim dzięki kierownictwu i zaangażowaniu Jana Pawła II w końcu 1993 roku podpis pod Układem zasadniczym przyczynił się do pełnych stosunków między Stolicą Apostolską i Państwem Izrael. To z kolei umożliwiło w roku 2000 historyczną pielgrzymkę Jana Pawła II do Ziemi Świętej, która miała ogromny wpływ” – wspomina David Rosen. Jego zdaniem „jednym z charakterystycznych aspektów pontyfikatu Jana Pawła II była umiejętność przekazywania na szeroką skalę przesłania, które do tej pory obecne były jedynie w nauczaniu i dokumentach urzędu nauczycielskiego. „Uczynił to przede wszystkim pojmując i wykorzystując możliwości przekazu wizualnego. Tak było w przypadku jego wizyty w rzymskiej synagodze w 1986 roku i jeszcze bardziej jego wizyty w Izraelu” – czytamy w artykule. „Większość izraelskich Żydów, w szczególności praktykujących i tradycjonalistów, nie poznało nigdy współczesnego chrześcijanina. Ludzie ci, kiedy podróżują po świecie, spotykają nie Żydów tylko jako takich, rzadko jako chrześcijan. Swoje wyobrażenie o chrześcijaństwie czerpią zatem z tragicznej i złej przeszłości. Wizyta papieża w Izraelu otworzyła im oczy na tę nową rzeczywistość. Nie tylko Kościół nie był już uważany za wrogi wobec narodu żydowskiego, ale jego głowa ujrzana została jako szczery przyjaciel! Na szerokich kręgach izraelskiego społeczeństwa głębokie wrażenie wywarł widok papieża w Yad Vashem, memoriale Szoah, we łzach solidarności z bólem Żydów; wiadomość, w jaki sposób on sam przyczynił się do ocalenia Żydów w tych strasznych czasach, a potem, jako kapłan, zwrócił dzieci żydowskie, ukrywane w domach chrześcijan, ich własnym żydowskim rodzinom; widok papieża, który w Murze Zachodnim, wyrażając szacunek dla żydowskiej tradycji, pozostawił tekst modlitwy, jaką ułożył na dzień pokuty, obchodzony 12 marca w bazylice św. Piotra, w której prosił o Boże przebaczenie grzechów popełnionych przeciwko Żydom w ciągu wieków” – czytamy w artykule. Rabin David Rosen dodaje, że pielgrzymka Jana Pawła II była równocześnie „wizytą państwową” i jako taka stanowiła dowód „szacunku Stolicy Apostolskiej dla współczesnego wyrazu niepodległości i integralności żydowskiej, które są nierozerwalnie związane z tożsamością żydowską na całym świecie”. ml (KAI Rzym) / ju