Dekrety kanonizacyjne

Wśród męczenników znajduje się sześciu kapłanów zamordowanych w czasie prześladowań religijnych w Hiszpanii w 1936 r., niemiecki ksiądz zabity w obozie koncentracyjnym w Dachau oraz węgierski biskup, który poniósł śmierć w 1951 r. z rąk komunistów.

Na znaczenie postaci męczeńskich duchownych w trwającym Roku Kapłańskim zwraca uwagę ks. Bogusław Turek CSMA z Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Przytacza mało znaną historię męczeństwa w czasie prześladowań w Hiszpanii Josepa Samsó i Elías, kapłana diecezjalnego i proboszcza. „Kiedy został zaaresztowany i był prowadzony na rozstrzelanie, podczas tej drogi starał się nawrócić swoich prześladowców. Jeden z nich powiedział nawet: «Śpieszmy się, bo jeszcze zdąży nas nawrócić». Kilka dni przed aresztowaniem sługa Boży przeciwstawił się profanacji kościoła i znieważeniu Najświętszego Sakramentu. Może być dziś przykładem dla kapłanów”.

Inny pobożny, oddany służbie Bogu i Kościołowi kapłan to sługa Boży Georg Häfner – kapłan diecezjalny, proboszcz. Urodził się w Würzburgu w Niemczech. „Podczas wojny zakazano mu nauczania religii w szkole. Został aresztowany i osadzony w Dachau, gdzie szybko poniósł śmierć za postawę bardzo klarowną w obronie wiary katolickiej i Kościoła – opowiada ks. Turek. – Mianowicie pozwolił na pogrzeb nazisty, który żył w konkubinacie, ale tuż przed śmiercią nawrócił się, powrócił na łono Kościoła. Właśnie ten pogrzeb został uznany przez władze za prowokację w stosunku do Trzeciej Rzeszy”.

Wśród męczenników jest też sługa Boży Zoltán Lajos Meszlényi, biskup pomocniczy Ostrzyhomia, męczennik prześladowania komunistycznego na Węgrzech. W 1950 r. wybrano go na wikariusza kapitulnego po aresztowaniu kard. Mindszentego. Już w dniu wyboru był świadomy tego, że jego posługa może spotkać się z wielką opozycją, a nawet prześladowaniem ze strony komunistów. Dwa tygodnie po wyborze uwięziono go i po bardzo szybkim czasie, w marcu 1951 r., zamordowano. Jego ciało zostało znalezione wiele lat później, w 1966 r.

Tylko jeden z dekretów odnosi się do błogosławionej, założycielki Zgromadzenia Córek Jezusa. Orzeczenie cudu za wstawiennictwem hiszpańskiej zakonnicy bł. Kandydy Marii od Jezusa otwiera jej drogę ku kanonizacji. Natomiast dekrety o heroiczności cnót dotyczą kapłana, dwóch założycielek zgromadzeń zakonnych oraz świeckiej tercjarki franciszkańskiej.

Duże zainteresowanie budzi dekret w sprawie cudu za przyczyną kard. Johna Henry’ego Newmana. Urodził się on w 1801 r. w pobliżu Londynu w zamożnej, obojętnej religijnie rodzinie protestanckiej. 15-letni, nad wiek rozwinięty chłopiec postanowił żyć w celibacie, aby skuteczniej poświęcić się głoszeniu Ewangelii. W wieku 24 lat otrzymał święcenia w Kościele anglikańskim. Newman w oparciu o Nowy Testament starał się dotrzeć do źródeł chrześcijaństwa. W swoich pismach jako anglikanin coraz bardziej zbliżał się do katolicyzmu. Dwuletnie intensywne poszukiwania zakończyły się 9 października 1845 r. ostateczną decyzją. Tego dnia Newman złożył katolickie wyznanie wiary, wyspowiadał się i następnego dnia przyjął Komunię św. Przejście na katolicyzm tak znanej osobistości spowodowało wielkie poruszenie w Kościele anglikańskim. Wtedy John Newman wyjechał do Rzymu i tam wstąpił do oratorianów. W 1847 r., po otrzymaniu święceń kapłańskich, powrócił do Anglii i założył kolegia oratorianów w Birmingham i Brompton. W 1852 r. został rektorem uniwersytetu w Dublinie. 12 maja 1879 r. Papież Leon XIII mianował go kardynałem.

Dekret o cudzie, który został dzisiaj promulgowany, otwiera drogę do beatyfikacji Johna Henry’ego Newmana. Uznany cud dokonany za wstawiennictwem kard. Newmana dotyczy uzdrowienia amerykańskiego diakona stałego Jacka Sullivana. Cierpiał on na poważne schorzenie kręgosłupa. Dzięki niewytłumaczalnemu medycznie uzdrowieniu mógł kontynuować pracę w sądzie, a zarazem dokończyć formację teologiczną i przyjąć święcenia. Jako diakon stały posługuje obecnie w parafii oraz w domu poprawczym.