Róża modlitwy i wsparcia

Do zakrystii świdnickiej katedry pewnego dnia weszła kobieta. Nieśmiało zaczepiła jednego z księży i opowiedziała mu swoją historię. Nie przyszła się użalać, ale powziąć konkretne działanie.

- Około roku temu dowiedziałam się, że syn jest uzależniony. Mieszka za granicą. Na ulicy. Nie mogłam w to uwierzyć. Wielu rodzicom wydaje się, że dany problem nie dotyczy ich dzieci, że nie powinien ich interesować. Mnie też się tak wydawało. Przecież wszystko dobrze się układało, miał pracę, wynajmował mieszkanie. Serce mi pękało, kiedy mówił, że go okradli, stracił pracę, został oszukany. Kiedy uświadomiłam sobie, że jest uzależniony, straciłam już zdrowie i mnóstwo pieniędzy. Nie mogłam się odnaleźć, rozchorowałam się. Nie chodziłam do pracy, załamałam się. To trwało jakiś czas - wspomina.

Wówczas jakoś naturalnie zaczęła szukać ratunku w Kościele. - Wtedy sprawdziło się przysłowie, że "jak trwoga, to do Boga". Tak trafiłam do Piskorzowa na Mszę św. z modlitwą o uzdrowienie. Zachęciła mnie do tego koleżanka, która ma raka i jeździ tam na Msze św. Po pierwszej Eucharystii odważyłam się pójść do poradni leczenia uzależnień. Zaczęłam terapię, podczas której, poznając chorobę syna, nauczyłam się, jak stawiać jej granice, a tym samym pomóc synowi zerwać z nałogiem. Dowiedziałam się też, jak wyjść ze współuzależnienia, które jak łańcuch ciągnęło mnie z synem na dno. Czasem uzależnienie jest silniejsze od chęci i woli leczenia. Wówczas modlitwa jest jedyną drogą ku wolności. Całą sprawę poleciłam więc Panu Bogu - opowiada.

- Po kilku miesiącach terapii, pokonaniu wstydu i poczucia bezradności dołączyłam do grupy wsparcia. Dopiero tam zobaczyłam, że nie tylko ja mam takie problemy. Jestem tam rozumiana, nie oceniana, czuję się tam dobrze i mogę porozmawiać o tym, czym żyję - zwierza się.

Mówi, że wspólnie z innymi rodzicami uczy się "twardej", ale mądrej miłości, stawiania granic tej ciężkiej nieuleczalnej chorobie, jaką jest uzależnienie.

- Czułam potrzebę wsparcia naszych wspólnych zmagań modlitwą. Któregoś dnia zauważyłam, że jedna z koleżanek wyciąga różaniec, innego dnia, że kolejna. Wiedziałam, że istnieje coś takiego, jak róża różańcowa, zawsze jednak kojarzyłam to z osobami starszymi. Ta myśl jednak nie dawała mi spokoju i postanowiłam również założyć taką grupę - opowiada.