Debata: "Homoseksualista w Kościele"

Książka Tomasza Terlikowskiego pt. "Homoseksualista w Kościele" (Wydawnictwo Salwator) jest apelem o wierność nauczaniu Kościoła, a także wezwaniem do przemiany życia. Ta przemiana ma oznaczać większą odwagę niesienia pomocy osobom homoseksualnym w ich walce, a także modlitwy za nie.

Autor tłumaczy, że Kościół nie odrzuca i nie potępia homoseksualistów, chce natomiast wskazać osobom homoseksualnym, co oznacza godne, dobre życie. U podstaw chrześcijaństwa leży bowiem nie tyle zgorszenie grzechem, ile podziw, zdumienie wobec godności i wartości osoby ludzkiej. Człowiek zawsze może powrócić do Boga. Rolą Kościoła jest wciąż do tej fundamentalnej prawdy powracać, głosząc prawdę o grzechu i wyciągając rękę do grzesznika.

Podczas spotkania prowadzonego przez o. Artura Filipowicza SJ, Tomasz Terlikowski wyjaśniał, że kwestia homoseksualizmu w Kościele jest tematem tabu. Jego zdaniem wiadomo, że w Kościołach, nie tylko katolickim, są osoby homoseksualne. W debacie publicznej podejmuje się jednak tylko niektóre wątki związane z tym problemem. – Chętnie, zarówno w Polsce, jak i w mediach zachodnich mówi się o tym, że ktoś z wysokich duchownych wykorzystywał swoje stanowisko do molestowania dorastających chłopców. Taki obraz prezentowania stanu duchownego jest nieprawdziwy – stwierdził.

Zdaniem Terlikowskiego, o wiele mniej mówi się natomiast o tym, że osoby homoseksualne są w Kościele, czasami nie akceptują własnej homoseksualności, chcą pozostać w Kościele lub z niego wyjść, ale nie ma dla nich przestrzeni pomocy duszpasterskiej.

Publicysta przypomniał, że jeszcze do lat 60. XX wieku Kościoły chrześcijańskie reprezentowały spójne stanowisko w sprawie oceny homoseksualizmu: akty płciowe osób tej samej płci były uważane za moralnie złe i grzeszne. Pojawili się jednak teolodzy, najpierw protestanccy, następnie także katoliccy, którzy zaczęli podważać tradycyjne nauczanie Kościołów. W latach 70. w Stanach Zjednoczonych pojawili się pierwsi duchowni otwarcie deklarujący swój homoseksualizm.

Obecnie – stwierdził Terlikowski – wyznaniom chrześcijańskim trudno jest głosić wspólne stanowisko w sprawie homoseksualizmu także dlatego, że w wielu krajach stanowione jest prawo sprzyjające parom homoseksualnym. – Zaczyna się uznawać głoszenie poglądów chrześcijańskich w sprawie homoseksualizmu za przestępstwo, za „mowę nienawiści” lub przynajmniej za mowę, która wyklucza z przestrzeni debaty publicznej, a wkrótce może być nawet prawnie ścigana – powiedział autor książki.

Działacz środowisk gejowskich Krystian Legierski uznał, że „dostrzega niestety potrzebę prawnego napiętnowania homofobii”, z jaką spotykają się osoby homoseksualne. Postawił przy tym znak równości między niechęcią do osób homoseksualnych a rasizmem. – Jest to postawa tak samo negatywna – uznał.

Legierski nie chciał się odnieść do głównego tematu debaty, oceniając dyskusję na ten temat jako „rytualny spór”, który nie doprowadzi do zwycięstwa argumentów żadnej ze stron. – Pewnie nikt ze zgromadzonych tu nie zmieni swojego zdania w kwestii homoseksualizmu – dodał.

Działacz gejowski zaprezentował natomiast kilka postulatów, których spełnienia domagają się od polskiego państwa środowiska homoseksualne. Wymienił wśród nich m.in. umożliwianie pochówku zmarłego przez jego partnera oraz umożliwienie dziedziczenia po zmarłym partnerze świadczeń socjalnych, jeśli były wyższe.

Legierski odniósł się także do postulatów adopcji dzieci przez osoby homoseksualne. Stwierdził, że osoby te w Polsce nie domagają się adopcji dzieci z domów dziecka. Jego zdaniem do świadomości Polaków nie dociera natomiast informacja, że homoseksualiści mają dzieci, najczęściej starają się o to – korzystając z rodzicielstwa zastępczego – pary lesbijskie. „Można oczywiście utrzymywać, że tych problemów nie ma, ale one wymagają prawnego uregulowania” – uznał.

Terlikowski podkreślił, że przytoczona przez niego w książce argumentacja wykracza poza dyskurs teologiczny i w krytyce propagandy homoseksualnej odnosi się także do kwestii ekonomicznych, społecznych czy antropologicznych. Przypomniał, że z oczywistych względów pary homoseksualne nie spełniają warunku zdolności do prokreacji. Stwierdził, że dwie kobiety „oczywiście mogą mieć dziecko, ale do tego potrzebny jest mężczyzna, bez niego nie jest to możliwe”.

„Była jedna taka sytuacja – wiemy, że zadziałał wtedy Duch Święty, ale pan oczywiście nie musi w to wierzyć, bo nie jest pan chrześcijaninem” – zwrócił się Terlikowski do Legierskiego.

Zdaniem Terlikowskiego, postulaty wysuwane przez środowiska homoseksualne zmierzają do tego, by związkom jednopłciowym przyznać uprawnienia przysługujące małżeństwom. Podkreślił, że w Polsce rodziny oparte na małżeństwie są dyskryminowane w polityce społecznej, choć to właśnie ich istnienie jest dla państwa najbardziej korzystne. Natomiast przywileje np. w świadczeniach społecznych czy przyznawaniu miejsc w przedszkolach przysługują osobom samotnie wychowującym dzieci.

Przyznał, że państwo zaczyna zmieniać swoją politykę rodzinną, „nie dlatego, że jest ideologicznie nastawione, tylko dlatego, iż ma świadomość, że małżeństwo przynosi społeczeństwu i państwu bardzo konkretne korzyści, bez których państwa i społeczeństwa nie ma”. – Tych korzyści nie przynosi żaden inny układ osobniczy – dodał.

Publicysta katolicki powołał się na badania statystyczne, z których wynika, że pary jednopłciowe są dużo mniej trwałe i częściej się rozpadają. – A nawet, gdyby porównywać konkubinaty do konkubinatów, to te heteroseksualne są dużo bardziej wierne, niż homoseksualne – powiedział Terlikowski.

Organizatorem debaty „Homoseksualista w Kościele” było Wydawnictwo Salwator.