Chcesz być psychiatrą dziecięcym? Oszalałaś!

Prawdopodobnie w najbliższym czasie zamknięty zostanie kliniczny oddział psychiatrii dziecięcej w szpitalu przy ul Żwirki i Wigury w Warszawie. Bardzo podobna sytuacja jest w Łodzi, gdzie istnieje poważne niebezpieczeństwo zamknięcia oddziału psychiatrii dziecięcej szpitala Kochanówka.

Zajmuję się problematyką prawno-etyczną w psychiatrii i nieustannie analizuję sytuację w tej dyscyplinie. Ze „smutnym uśmiechem” czytam kolejne teksty wskazujące na kryzys polskiej psychiatrii dziecięcej. Bo wszyscy jak jeden mąż powielają „oczywiste oczywistości”. Oto przykłady: dzieci doświadczają coraz częściej kryzysów psychicznych, jest za mało psychiatrów dziecięcych, środki finansowe przeznaczane na wskazany obszar ochrany zdrowia są niewystarczające itd.

Tu nie chodzi tylko o pieniądze

Już pod koniec pierwszej dekady tego wieku Ewa Sowińska wskazywała, że liczba psychiatrów dziecięco-młodzieżowych jest dalece niewystarczająca. Ta zapewne zapomniana przez wielu była rzecznik praw dziecka już ponad 10 lat temu zwracała uwagę, że konieczna jest zmiana w kształceniu przyszłych psychiatrów dziecięcych. Dzisiaj nikt nie chce wybierać tej właśnie ścieżki kariery medycznej, pomimo – zdawałoby się – bardzo kuszących ofert pracy, uwzględniających już nie tylko intratne wynagrodzenia, ale np. możliwość zamieszkania w domku jednorodzinnym. Czemu zatem propozycje te pozostają bez echa? Kilka lat temu rozmawiałem z dyrektorką pewnego szpitala psychiatrycznego. Opowiadała mi, że jej córka, lekarka, myśli o rozpoczęciu pracy z dziećmi, które doświadczają zaburzeń psychicznych. Pani dyrektor uznała, iż jej córka „oszalała”. Dlaczego?