Przypowieść o ziarnku

W niewielkim mieście u podnóża Gór Sowich żył sobie mały chłopiec, Bartek. Kiedy miał 6 lat, na świat przyszła jego siostra, Justyna.

Od początku byli nierozłączni i mnóstwo czasu spędzali razem. On pokazywał jej swój świat, ulubione książki, muzykę, filmy. Ona była w niego wpatrzona jak w obrazek. Pochodzili z wierzącego domu, ale im stawali się starsi, tym więcej w ich życiu pojawiało się chwastów, które zagłuszały ziarnka wiary zasiane w dzieciństwie. Nie trzeba znać się na rolnictwie, aby wiedzieć, że ziarno do wzrostu potrzebuje nawozu, a ktoś kiedyś powiedział, że Bóg z każdego łajna potrafi zrobić nawóz. Podobno im bardziej cuchnie, tym jest lepszy. Bartek czerpał z życia pełnymi garściami, nic więc dziwnego, że w pewnym momencie smród stawał się nie do wytrzymania. – Przed nawróceniem miałem niskie poczucie swojej godności. Przez różne sytuacje, które się wydarzały, miałem takie przekonanie, że jestem nic niewart. Gdzieś po drodze się pogubiłem, miałem rok przerwy w szkole, powtarzałem klasę w liceum. To życie w grzechu się nawarstwiało. Na studiach mieszkałem z dziewczyną, bo wszyscy tak robili, to było takie normalne – wspomina Bartek.