Kolejne kilometry

Jak opisać dzień, który polegał tylko i wyłącznie na pokonywaniu kolejnych kilometrów? Tylko droga, przełęcze, my i niekończące się serpentyny, można ducha wyzionąć. Późnym popołudniem szukamy miejsca na nocleg. Z uwagi na bardzo duże odległości między miasteczkami, nasze zmęczenie, do granic możliwości objuczone brennabory, podejmujemy szybką decyzję: następna farma będzie nasza. Jednak mijają kilometry, a tu nic nie widać. Gdy człowiek „pada” na twarz, marzy tylko o tym, żeby złożyć już gdzieś swoje strudzone członki. Z całą pewnością nie myśli o podziwianiu flory i fauny, w takim stanie trudno mu się tym ekscytować. Kolejna złapana guma, wymuszony postój, a pobocza jak nie ma, tak nie ma. Wielkie ciężarówki mijają nas w odległości 25-40 cm, podmuch jaki robią miota nami jak chorągiewką. Nie mamy czasu na klejenie dętek, ani na zmianę dętki, podmieniamy koło z przyczepki i jedziemy dalej.  Za kolejną górką czeka nas nagroda. Po obu stronach drogi stoją dwie farmy, którą wybrać? Decydujemy się na tą, której wewnętrzna droga usłana jest palmami i przepięknymi kwiatami.  Z gospodarstwa wybiega mały york i próbuje nas pogonić. Na własną odpowiedzialność jedziemy dalej, aż w końcu  pojawiają się właściciele. Po krótkiej prezentacji zapraszają nas  do siebie na posiłek i nocleg.

Eksperci od asfaltu

Wczesnym rankiem wyruszamy dalej, przed nami około stu kilometrów do Calwiniam. Pojawiają się nasze ulubione zjazdy i podjazdy, chociaż chyba powinnam napisać podjazdy i zjazdy. Robi się coraz cieplej, podjazdy są coraz bardziej strome, operujemy przerzutkami, zmęczenie daje o sobie znać. Do Citrusdal mamy około piętnastu kilometrów, zatrzymujemy się na posiłek: buła z bananem, jabłka i ciepła, niestety już , woda. Monotonia trochę nas już męczy, ten sam krajobraz, wyschnięta roślinność, gorące powietrze, brak wszelakiej zwierzyny i asfalt, który „zatrzymuje” nas w miejscu.

Staliśmy się już ekspertami od asfaltu:

1. Jak masełko – mknie się nim niczym błyskawica

2. Jak serek wiejski – zatrzymuje nas w miejscu

3. I trzeci – cofający

Postrzępione majestatyczne szczyty gór

W Citrusdal zatrzymujemy się na dłuższy pobyt. Dawno nie jadłam tak pysznych naleśników z lodami i bananem – „niebo w gębie”, prawdziwe delicje. Pokrzepieni pędzimy dalej. Wjeżdżamy w górską krainę Cedeberg  Wilderness Area, prawdziwy raj dla amatorów pieszych wędrówek, na pewno nie rowerowych. Gdy zachodzi słońce, postrzępione majestatyczne szczyty gór tworzą nieziemską czerwień, nietypowe formacje skalne wyginają horyzont w przedziwne kształty, a spienione strumyki niosą obietnicę ochłody. Można tu zobaczyć buszmeńskie rysunki naskalne, natknąć się na przeróżne gatunki zwierząt  ( pawiany, małe antylopy, lamparty – ich niestety, a może stety, nie widzieliśmy ). Można tutaj podziwiać rzadkie górskie gatunki roślinności fynbosu – delikatne protee śnieżne i powykrzywiane cedry Clanwilliam.

Olu, nawet nie wiesz jak trudno  się tu teraz bez Ciebie rozeznać w nazewnictwie.

Dirty road

C.W.A. obejmuje ponad 700 km 2, a dotrzeć  można tam polną drogą przebiegającą między miasteczkami Citrusdal i Clanwilliam. Zboczyliśmy w nią właśnie z trasy N7. Miałam tego żałować jeszcze bardzo długo. Była to szutrowa ścieżka tzw. „dirty road” położona w bardzo malowniczym krajobrazie. Z jednej strony przepaść, z drugiej różnej wielkości skały, nigdzie żywego ducha. Właśnie tą drogą podróżował Nowak. Małe  pagórki stopniowo się wznosiły. Dla osoby, która ma problemy z kolanami to prawdziwa męka. Chłopcy kolejny raz stanęli na wysokości zadania, pozamieniali sakwy, zmniejszając moje obciążenia. Po 30 kilometrach na palącym słońcu zatrzymujemy ciężarówkę pełną pomarańczy. Zapach był obezwładniający, ciepłe owoce właściwie rozpływały się nam w ustach, sok ciekł po palcach, coś niesamowitego. Wracamy na N7, a tam górka za górką, górkę pogania. Chłopacy złapali jedną gumę, potem drugą. Rozdzielamy się, razem z Asią i Leszkiem jadę do Clanwilliam szukać noclegu.

Wszystko sprzysięgło się przeciwko nam

Clanwilliam to miasteczko, które słynie z największej wytwórni herbaty Roibos w kraju, rezerwatu florystycznego Ramskop oraz malowniczej drogi do pobliskiej misji braci morawskich w Wupperthal. Parę dni wcześniej obiecaliśmy sobie, że zrobimy wszystko, abyśmy nie musieli szukać noclegu po zmroku, a tu zbliża się godzina dwudziesta, a my nie mamy nic nawet na oku. Po drodze Leszek łapie gumę, chyba wszystko sprzysięgło się przeciwko nam. Musimy przejechać jeszcze całe miasto, aby znaleźć się na miejscowym Carawan Park. Razem z Asią i Waldkiem nie dajemy za wygraną, jedziemy dalej. Dzwoni Grześ – nie mają pompki, ręce opadają. Robi się nieciekawie, nie mamy oświetlenia, na ulicach pojawiają się tzw. „ludzie nocy”, a Waldi musi jeszcze przecież wrócić po Grzesia i Leszka. Na ostatnim oddechu docieramy na camping, płacimy 170 randów i szukamy naszego zakwaterowania. Wielka połać terenu położona nad rzeką Słoniową, oświetlona blaskiem ognia robi na nas odprężające wrażenie. Rozpakowujemy rowery, a  Waldek załatwia samochód i rusza na odsiecz „porzuconym” kompanom. Po kilku minutach wraca, okazuje się, że Leszek i Grześ złapali jakiś transport. Mniej więcej 20 minut później jesteśmy w komplecie. To był bardzo długi dzień, przeszło 90 kilometrów zrobione w palącym słońcu w masywie Cedeberg zmęczyłoby każdego.  Ranek powitał nas lekkim wiaterkiem, mogliśmy dokładnie zapoznać się z tymczasową bazą, a było z czym.

Unia polsko-południowoafrykańska na campingu u brzegu Rzeki Słoniowej

Camping położony jest u brzegu, nad którą piętrzy się majestatyczna zapora wodna. Powoli zjeżdżają się ludzie na weekendowy odpoczynek  . W pobliżu naszego miejsca rozbija się grupa czarnoskórych Afrykańczyków. Nie zdążyli jeszcze rozpakować swojego dobytku, a już tańczą i śpiewają, a ruszają się zjawiskowo. Po skromnym śniadanku ruszamy na podbój Wupperthal, wiejskiej osady odciętej od świata. Aby się do niej dostać wynajmujemy samochód i udajemy się w półtoragodzinną trasę z Clanwilliam. Faktycznie tutaj czas  zatrzymał się w miejscu, nie znam drugiego takiego miejsca. Myślę, że zdjęcia najlepiej oddadzą urodę tej wiejskiej okolicy. Późnym popołudniem wracamy na camping, organizujemy sobie coś do picia i jedzenia, i przygotowujemy naszego Braja. Chłopaki znoszą nie wiadomo skąd drewno, Asia przyrządza mięso, a ja piszę kolejne relacje. Jak na pierwszy raz i to w takich okolicznościach przyrody, spisali się na medal. Co z tego, że Grzesiowi wielki kawał steku upadł prosto do żaru, przecież nie leżał tam długoJ. Dołączają się do nas kolejne osoby, dochodzi do unii polsko-południowoafrykańskiej. Tej nocy długo nie zmrużyliśmy oka… Ranek przywitał nas kolejnymi atrakcjami, tym razem wodnymi,  zobaczcie sami. Jak tu nie kochać  RPA…