Nie pamiętam tych spotkań. Gdy 6 czerwca 1973 r. ogrywaliśmy 3,5 km od mojego domu Anglię, miałem dwa latka. Nie widziałem też min zdruzgotanych Anglików, którzy 17 października po remisie na Wembley mówili, że „to koniec świata”. Jestem z ery Piechniczka i z wypiekami na twarzy śledziłem mundial w Hiszpanii, skacząc pod sufit (i rozwalając przy tym lampkę nocną), gdy wygrywaliśmy z Peru 5:1. Nuciłem pod nosem: „Uliczkę znam w Barcelonie”, a na boisku wszyscy chcieliśmy być Bońkami…