"W komunii z życiem"

4. Adwent stwarza dla nas także okazję, by przebłagać Boga za grzechy in vitro, czyli za deptanie godności ludzkiej, za selektywną aborcję, tj. zniszczenie wielu dzieci w stanie embrionalnym, a także za lekarzy stosujących tę metodę. Jest to też czas modlitwy wstawienniczej za małżeństwa, które borykają się z problemem niepłodności.

Używanie zarodków do zapładniania in vitro to używanie organizmów żywych, które w przypadku nieudanej implantacji giną. Zarodek zamrożony jest również organizmem żywym, czego dowodem jest właśnie udana implantacja w organizmie matki. Niestety w procesie in vitro zarodek jest traktowany, jak gdyby był przedmiotem, a nie żywym organizmem mającym już cały materiał genetyczny pozwalający na wykształcenie się dziecka. Tak więc osoby przeprowadzające zapłodnienia in vitro, a także decydujące o kształcie stosownej ustawy, winny sobie zdawać sprawę z tego, że w tej technice reprodukcji mamy do czynienia z żywymi ludzkimi organizmami.

«Niektóre próby interwencji w dziedzictwo chromosomowe lub genetyczne nie mają charakteru leczniczego, lecz zmierzają do wytwarzania istot ludzkich o określonej płci lub innych wcześniej ustalonych właściwościach. Manipulacje te sprzeciwiają się również godności osobowej istoty ludzkiej, jej integralności i tożsamości», jedynej, niepowtarzalnej” (Donum vitae, I,6; Katechizm Kościoła Katolickiego, 2275).
Potrzebujemy adwentowego światła tym bardziej, że głosy osób – naukowców i znawców zagadnienia, w tym genetyków i neonatologów – którzy publicznie wypowiedzieli się w sprawie zapłodnienia in vitro, ukazując pełną prawdę o tym procederze – wywołały prawdziwą histerię w prasie. Kilkuset wybitnych naukowców, sygnatariuszy listu przeciwko tej metodzie, skierowanego do parlamentarzystów, określono mianem „ciemnogrodu”. W rzeczywistości zaś – w zamian za ich odważne świadczenie o prawdzie o ludzkim życiu – należy im się nasza serdeczna wdzięczność. Z punktu widzenia nauki nie ulega bowiem żadnej wątpliwości, że z ludzkiego embrionu może urodzić się tylko człowiek i dlatego nie może on podlegać żadnym eksperymentom, w tym także metodzie in vitro.

5. Adwent to również czas dziękczynienia Stwórcy za dar życia. To czas, w którym modlimy się o poszanowanie tego daru przez małżeństwa i rodziny. Bez rodziny nie ma dzieci, nadziei ani przyszłości.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Rodzina jest podstawową komórką życia społecznego. Jest naturalną społecznością, w której mężczyzna i kobieta są wezwani do daru z siebie w miłości i do przekazywania życia. Autorytet, stałość i życie w związkach rodzinnych stanowią podstawy wolności, bezpieczeństwa i braterstwa w społeczeństwie” (KKK, 2207). Dziecko – z kolei – jest Bożym błogosławieństwem. Przemienia ono męża i żonę w ojca i matkę. Oboje oni „wychodzą z siebie” i wyrażają się w osobie, która choć jest owocem ich miłości, wychodzi poza nich.
Potrzebujemy adwentowego światła, ponieważ ci sami wierni, którzy uczestniczą we Mszy Świętej, nie zgadzają się nieraz z nauką Kościoła o małżeństwie, rodzinie, czystości i płodności. Zwykle nie rozumieją oni piękna i realizmu nauczania Kościoła w sprawach małżeństwa i rodziny. Sądzą, że to, co proponuje Kościół, jest przestarzałe lub że przeszkadza w ich szczęściu. Próbują żyć po omacku, na próbę. Z czasem stają się coraz bardziej rozczarowani swoim życiem poza małżeństwem lub w jakichś imitacjach małżeństwa. Dopiero znacznie później – gdy sami zaczną cierpieć lub gdy zadadzą cierpienie innym – zaczynają żałować, że nie kierowali się nauczaniem Kościoła.

Ale istnieją również piękne małżeństwa i rodziny, które zachwycają się Bogiem i sobą nawzajem, szanują dar życia, komunikują miłość na co dzień. Czują się odpowiedzialni za życie swoich dzieci i za ich rozwój fizyczny, umysłowy, uczuciowy, społeczny i religijny. Istnieją rodziny piękne w swej normalności, pełne wzajemnej miłości, troski, czułości, cierpliwości, które razem się modlą, razem idą do kościoła, razem świętują niedziele. To ludzie, którzy wiedzą, czego chcą. Oni też mają swoje słabości, ale się im nie poddają.

Jako pierwotna komórka społeczeństwa rodzina ma prawo oczekiwać wszelkiej pomocy od Państwa, aby móc wypełniać właściwą sobie misję. Potrzeba ponadto stworzenia sensownej polityki rodzinnej w naszej Ojczyźnie. Jeśli nie zostanie wprowadzony system polityki prorodzinnej, grozi nam pogłębiający się kryzys rodziny. W ślad za nim pojawi się kryzys demograficzny, który pociągnie za sobą również kryzys gospodarczy. Wszystkie te sfery życia społecznego bowiem współistnieją ze sobą jak system „naczyń połączonych”.

6. Na koniec życzę Wam wszystkim, Drodzy Siostry i Bracia wchodzący w pełną pięknego oczekiwania atmosferę Adwentu, abyście mogli dojrzale przeżyć rozpoczynający się właśnie zbawienny czas. Niech w tym błogosławionym okresie towarzyszy Wam modlitwa Ojca Świętego Jana Pawła II z encykliki Ewangelia życia: „O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet – ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość. Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli, cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie” (Evangelium vitae, 105).
Na owocne przeżywanie Adwentu wszystkim i każdemu z Was z osobna z serca błogosławię!
+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański