Nie tylko partykularnie

Dzień Pański to doskonała okazja do refleksji, zwłaszcza nad stanem naszych relacji. Chodzi o kontakt z Najwyższym, ale również z tymi, którzy są powiązani z nami w jakikolwiek sposób, od więzów krwi po sąsiedzką wymianę grzecznościowych pozdrowień czy informacji o prognozie pogody na najbliższe dni. Wszak przyroda ma duże oddziaływanie na nasze chęci, nastroje i ogólne samopoczucie. A że uczyć się, także przez obserwację, warto - nikogo co do tego specjalnie przekonywać nie trzeba.

Reformy, propozycje zmian… a i tak dominuje – zarówno w społeczeństwie, jak i w Kościele – nurt zmierzający do zachowania „status quo”. Po co więc coś zmieniać, jak „zawsze tak było”? Wydaje się jednak, że takie postawienie sprawy jest zdecydowanie adekwatne w odniesieniu do chwały Bożej, która jest niezmienna i trwa - „jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków”. Natomiast hasło trwającego roku duszpasterskiego „Wierzę w Kościół Chrystusowy”, wśród jego czterech przymiotów, wskazuje na jego powszechność, czyli katolickość. Błędem byłoby więc patrzenie tylko na to, co wokół nas, bez szerszej perspektywy, jak choćby trwające przygotowanie do Jubileuszu 2025 Roku, co na ten moment w mediach wydaje się istnieć jako temat niszowy.

Nadzieja w poszerzaniu – a nie lękliwym ograniczaniu – spojrzenia wierzących na relacje międzyludzkie, jak i życie Kościoła leży w Duchu Świętym. Oczekiwanie na Pięćdziesiątnicę, o którym przypomina Ewangelia szóstej niedzieli wielkanocnej, to tęsknota za niebieskim Pocieszycielem. A więc Kimś danym nam do pomocy, kto najlepiej potrafi sprostać wyzwaniom, jakie niesie ze sobą rozprzestrzenianie się królestwa Bożego. A więc chroni również przed egoizmem, obojętnością i zbytnim skupieniem się tylko na sobie i swoich problemach oraz narzekaniem, że kiedyś było lepiej i łatwiej. A przecież owo kiedyś stanowi już rozdział zamknięty, którego nie da się już poprawić. Należy więc przejść do kolejnego rozdziału.