Inną drogą

Znów gdzieś zabili chrześcijanina za wiarę. Znów wyznawcy Chrystusa są gdzieś dyskryminowani. No i ciągle ktoś gdzieś próbuje wyrugować z życia publicznego oparte na dekalogu wartości.  Więc katolicy się oburzają. I słusznie. Wszak jesteśmy takimi samymi obywatelami, jak wszyscy inni. Protestują. Też dobrze. Nie tylko mamy do tego prawo, ale czasem i obowiązek. Choć szkoda, że nie zawsze wyraźnie odróżniamy grzech od grzesznika. Ale w Wielkim Tygodniu Chrystus wskazuje swoim uczniom jeszcze inną drogę: pokornego przyjęcia tego, co knuje wrogi Bogu świat.

Niewątpliwie wyznawcy Chrystusa, przynajmniej w Polsce, są dość słabo zorganizowani. Nasz głos, jako społeczności wierzących, ma mniejszą siłę przebicia, niż akcje niewielkich w sumie grup ludzi niechętnych Kościołowi. U źródeł takiego stanu rzeczy leży zapewne i to, że wielu chrześcijan nie do końca identyfikuje się z tym, czego Kościół naucza. Stąd płynący z naszej strony przekaz jest rozwodniony i sprzeczny. Ale obawiam się, że jest coś jeszcze.

W nasze myślenie o sprawach wiary chyba trochę za bardzo wkradł się duch walki. I to nie walki z samym sobą, ale z tymi, którzy mają inny od naszego pomysł na świat. Tymczasem ci ludzie dla chrześcijanina nie powinni być wrogami. W najgorszym wypadku to zagubione dusze, które trzeba jakoś doprowadzić do Chrystusa. Bo przecież nie chodzi o to, by chrześcijanie narzucili wszystkim innym swoje porządki, ale by dać każdemu człowiekowi nadzieję na wieczne, niekończące się życie. Czy przyjmie ją, czy nie, to już jego sprawa. Inaczej, nawet jeśli wszystko urządzimy po naszemu, i tak poniesiemy sromotną klęskę. Jak to zresztą się już nieraz w historii okazało.

Być może to zły pomysł, by w Polsce początku XXI wieku mówić katolikom o konieczności pokornego przyjmowania wyroków i niesienia ciężaru krzyża. Ale faktem jest, że właśnie taką postawą Chrystus zbawił świat.