Wymodlić, a nie kupić

Dane statystyczne pokazują, że w Polsce coraz więcej małżeństw nie może mieć dzieci. Mówi się nawet, że co szóste małżeństwo jest bezpłodne. To na pewno bardzo trudne doświadczenie dla małżonków. Wielu klęka na kolana i prosi o dziecko, a Pan Bóg często ich wysłuchuje. Ci, którzy nie otrzymują tego daru, próbują odnaleźć sens życia, angażując się w działalność na rzecz innych. Często adoptują dzieci. Nie do pomyślenia byłoby dla nich "kupienie" dziecka poprzez zakazaną przez Kościół technikę in vitro czy inseminację. - Już osiem lat byliśmy małżonkami i nie mieliśmy dziecka, choć bardzo go pragnęliśmy. Z badań lekarskich wynikało, że wszystko jest w porządku, ale maleństwa nie było. Daliśmy więc sobie spokój. Rozmawialiśmy ze sobą, że tyle małżeństw też nie ma dzieci. Właściwie pogodziliśmy się z tą myślą. Wiedzieliśmy z mężem, że nie zrobimy nic, co byłoby niezgodne z naszymi sumieniami, z nauką Kościoła. Mój mąż mówił: kupiliśmy mieszkanie, samochód, meble. Dziecka jednak nie kupimy. Albo Bóg nam je da, albo będziemy razem we dwoje - opowiada pani Elżbieta z Krakowa. Dziecko przez adopcję Pani Agata wcześnie dowiedziała się o niepłodności swojego męża. Bardzo jednak pragnęli dziecka. Po kilku latach złożyli stosowne dokumenty i adoptowali 3-tygodniowego Mikołaja. Teraz myślą o kolejnym dziecku. Są szczęśliwymi rodzicami, choć - jak mówi pani Agata - trochę jej szkoda, że pod swoim sercem nie czuła bicia serca własnego dziecka. Małżonkowie nie wyobrażają sobie jednak, żeby mogli starać się o potomstwo w inny sposób niż naturalny, zgodny z ich sumieniem. - Jestem lekarzem i wiem, w jaki sposób odbywa się sztuczne zapłodnienie. Nikt mi nie powie, że tam nie giną istoty ludzkie, bo ja to znam, widziałam. Chcę być odpowiedzialną mamą, która dba o życie, a nie kosztem jednego życia zabija inne - podkreśla pani Agata. Pani Zofia z Krosna obecnie jest mamą trójki dzieci. Nie wszystkie jednak nosiła w swoim łonie, które przez długi czas było zamknięte. Przez ponad 10 lat małżeństwo Zofii i Henryka było bezdzietne. W tej sytuacji małżonkowie postanowili zaadoptować dziecko. - Mieliśmy pracę, dom, pieniądze. Nie mieliśmy dziecka, z którym moglibyśmy spędzać swój czas, ofiarować mu swoją miłość. Kiedyś żona zaproponowała, żebyśmy zaadoptowali dziecko. Po zastanowieniu zgodziłem się. Złożyliśmy papiery i po jakimś czasie przywieźliśmy do domu rodzeństwo: czteroletnią dziewczynkę i dwuletniego chłopca - opowiada pan Henryk. Jego żona dodaje: - Rok później zostałam mamą trzeciego dziecka - tym razem zupełnie naszego, dwoje adoptowanych maluchów przyniosło nam błogosławieństwo Boże.