Potrzebna pomoc nawróconym z islamu

O. Josep Buades SI, który brał udział w tym spotkaniu, powiedział watykańskiej agencji ZENIT, że zastanawiano się tam, „jak możemy towarzyszyć osobom pochodzącym z kontekstu muzułmańskiego, które spotykają Chrystusa i przychodzą do Kościoła”.

Wśród zgłaszanych propozycji wymieniano „podkreślanie poczucia wdzięczności i przekonania, że Pan Jezus ogłosił nam Dobrą Nowinę zbawienia i wzywa nas do przekazywania jej światu”. Stwierdzono, że „przyjęcie osób, które spotykają się w Chrystusie, towarzyszenie im jako katechumenom, neofitom, jako członkom naszych wspólnot, wymaga rozeznania duchowego, dogłębnego poznania tego piętna, jakie odcisnęły na nich ich dawne uwarunkowania muzułmańskie, czy to o charakterze socjologicznym czy kulturowym”.

Ważnym wyzwaniem, podjętym przez kongres w Grenadzie, było też „zastanowienie się nad istotą tego, co to znaczy być chrześcijanami, muzułmanami, ludźmi wierzącymi, w społeczeństwach świeckich, pluralistycznych i demokratycznych”. Praca w tym kierunku wymaga „oczyszczenia spojrzenia, uzdrowienia ran historii, znajomości teologicznych podstaw naszych przekonań etycznych i naszych postaw politycznych” – stwierdzili uczestnicy spotkania. Podkreślili, że ci, którzy pomagają konwertytom, muszą „inaczej patrzeć na muzułmanów i mieć jasną świadomość naszej tożsamości chrześcijańskiej, wyrażać ją i żyć nią w spójny sposób”.

Zdaniem o. Buadesa, wejście w przestrzeń publiczną zakłada odniesienie się do takich zagadnień, jak uznanie wolności religijnej, symboli religijnych w miejscu publicznym, wychowania religijnego, stosunków między państwem a wyznaniami religijnymi. Ale trzeba także podjąć takie sprawy jak dostępu do pracy, jej warunki, etyka handlowa i finanse oraz skutki segregacji społecznej.

Obecnie w Hiszpanii nawrócenia z islamu na chrześcijaństwo nie są zbyt liczne, ale we Francji jest ich znacznie więcej.