Kto wymyślił pisanki?

Na Białorusi i Litwie najbardziej popularną techniką malowania jaj jest woskowanie i grawerowanie. Woskowanie to najwcześniejsza technika zdobienia pisanek, znana wśród Słowian. Po zanurzeniu ich w roztopionym wosku; a następnie w barwniku, najczęściej czerwonym, graweruje się na nich cienką igłą przepiękne koronkowe wzory. Na Białorusi po Rezurekcji wszyscy jej uczestnicy wychodzą na ulice z okrzykami: "Chrystus zmartwychwstał", na co napotkani ludzie odpowiadają: "Prawdziwie zmartwychwstał!". Wielkanoc jest na Wschodzie świętem rodzinnym. W niektórych częściach kraju zachował się zwyczaj, że ojciec rodziny zanurza palmę ("wierzbę") w wodzie święconej i kropi nią całą rodzinę i mieszkanie. Również na Białorusi znany był wielkanocny zwyczaj tzw. wałaczobnictwa, kiedy to wszyscy razem obchodzili wieś, śpiewając pieśni wielkanocne i ludowe. Zgodnie z tamtejsza tradycją, na Wielkanoc Słońce "gra"; jego promienie rozlewają się na wszystkie strony, na kilka "słoneczek", toteż od pierwszej jutrzenki cała rodzina wychodziła popatrzeć na niebo, aby ujrzeć tę "grę". Po podzieleniu się święconym jajkiem w czasie uroczystego śniadania wielkanocnego, w wielu rejonach Europy, zwłaszcza Zachodniej, istnieje zwyczaj rozbijania jaj monetami, rozbijania jajka o jajko, a także jajka o czoło. W Meksyku istnieje zwyczaj rozbijania jaj o głowę. Są to tzw. carcarones - wysuszone skorupki jaj wypełnione konfetti. Po śniadaniu w wielu domach pojawia się "wielkanocny zajączek", który przynosi prezenty nie tylko dzieciom. Szukanie zajączka staje się obecnie coraz bardziej popularne. W wielu krajach poniedziałek wielkanocny jest normalnymi dniem pracy. We wschodniej tradycji znany jest zwyczaj odwiedzania cmentarzy przez całe rodziny, aby także z przodkami "podzielić się" radością ze Zmartwychwstania Pana. Zabierano ze sobą jajka pomalowane na czerwono jako symbol przodków i zmartwychwstania. Prawosławni Białorusini nazywają ten dzień "Radaunica" i jest on obchodzony we wtorek po oktawie wielkanocnej. Ogień wielkanocny Ogień jest jednym z największych dóbr potrzebnych człowiekowi do życia. W starożytnym Rzymie świętego ognia strzegły westalki - kapłanki bogini ogniska domowego Westy. Ogień ogrzewa i rozjaśnia środowisko człowieka, umożliwia życie i kulturę. Dlatego też stal się symbolem Słońca, które wszystko rozjaśnia i ogrzewa oraz pobudza do życia. Gdy po długiej zimie słońce pokonywało mróz i śnieg, a ziemia zaczynała mięknąć, na powitanie Słońca rozpalano wiosenny ogień. Zapewniał on także dobre zbiory, zabezpieczał przed chorobami i wszelkim złem, które miał zniszczyć. Świętowanie ognia połączone było z tańcami i zabawą. Znaczenie tego obrzędu uznał Kościół. Już w VIII wieku we Francji ogień zastąpił wiosenne obrzędy pogańskie.