Będzie dziewięciu nowych świętych

Sługa Boży ks. Ignacy Kłopotowski (1866-1931), założyciel Zgromadzenia Sióstr Loretanek, które zajęło się apostolstwem przez słowo drukowane. W Lublinie i Warszawie zetknął się z nędzą moralną i materialną, ciemnotą i zacofaniem. Dlatego zainicjował liczne dzieła charytatywno-społeczne i wydawnicze. Stworzył Lubelski Dom Zarobkowy, w którym pracowali bezdomni. Założył przytułek św. Antoniego dla moralnie upadłych kobiet, domy opieki dla osób starszych, sierocińce, szkoły rzemieślnicze, domy noclegowe i przytułki. Pisał też i wydawał tanie broszurki religijno-patriotyczne, wydawał dziennik "Polak-Katolik", tygodnik "Posiew", miesięcznik "Dobra Służąca", "Kółko Różańcowe", "Głos Kapłański", "Anioł Stróż"; wznowił też i redagował "Przegląd Katolicki". Sługa Boży ks. Michał Sopoćko (1888-1975), spowiednik św. Faustyny, apostołki Miłosierdzia Bożego. Jego zasługą było ujawnienie objawień Jezusa Miłosiernego, które miała Faustyna, gdyż jej poprzedni spowiednicy nie chcieli uwierzyć w prawdziwość tych objawień. Był pierwszym propagatorem nowych form kultu Miłosierdzia Bożego i stworzył podstawy teologiczne tego kultu. W 1947 r. założył Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, jako odpowiedź na objawienia Jezusa Chrystusa, który nakazał św. Faustynie założenie nowej wspólnoty zakonnej. Sługa Boża matka Maria Kolumba Białecka (1838-1887), założycielka Zgromadzenia Sióstr św. Dominika, któremu wyznaczyła jako cel działalność apostolską wśród tych, których uznała wówczas za najbardziej potrzebujących. W owym czasie była to przede wszystkim ludność wiejska. Zgromadzenie przejęło nie tylko dewizę zakonu dominikańskiego: "Veritas", ale też sposób realizacji powołania: "contemplata aliis tradere" (dzielić się owocami kontemplacji), oraz eucharystyczną, maryjną, liturgiczną i biblijną orientację tej duchowości. W zależności od potrzeb dominikanki podejmują nauczanie prawdy ewangelicznej, szerzenie oświaty i niesienie pomocy cierpiącym. Sługa Boża matka Maria Merkert (1817-1872), współzałożycielka i pierwsza przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, opiekunek chorych. Zaangażowanie w działalność charytatywną na rzecz ludzi biednych, przyniosło jej miano śląskiej samarytanki Sługa Boża siostra Marta Wiecka (1874-1904) ze Zgromadzenia Sióstr św. Wincentego a Paulo (szarytek) przez dwanaście lat służyła chorym i ubogim pracując jako pielęgniarka w szpitalach. Towarzyszyła jej niezwykła radość i pogoda ducha. Zmarła na tyfus po tym, jak zastąpiła ojca pewnej rodziny w przeprowadzeniu dezynfekcji mieszkania po osobie chorej. Przy jej grobie, zawsze udekorowanym kwiatami i haftowanymi ręcznikami ukraińskimi, spotykają się zarówno katolicy obrządku łacińskiego i wschodniego, jak i prawosławni. Ogłoszenie dekretu o uznaniu heroiczności ich cnót nie oznacza jeszcze możliwości ich beatyfikacji, do której potrzebny jest cud za wstawiennictwem każdej z tych osób.