USA: Ukarani parafianie

Kara interdyktu, zwanego też klątwą kościelną, oznacza, że ukarani nie mogą otrzymywać komunii świętej i innych sakramentów. Surowsza karą w kościele katolickim jest tylko ekskomunika, czyli wykluczenie z kościoła. Arcybiskup Raymond Burke oskarżył sześciu ukaranych o "rozmyślne i publiczne podważanie jedności kościoła", ponieważ nie chcą oni podporządkować się jego nakazowi oddania rady pod władzę archidiecezji. Kościół św.Stanisława Kostki w St.Louis został założony pod koniec XIX przez polskich imigrantów i jego rada parafialna, zarządzana przez świeckich, tradycyjnie miała autonomię, zwłaszcza w sprawach finansowych. Ukarani działacze polskiego pochodzenia: Robert Zabielski, William Białczak, Joseph Rudawsky, Stanley Novak, John Baras i Edward Florek, twierdzą, że archidiecezja chce przejąć majątek parafii wartości ponad 9 milionów dolarów dla swoich celów. Uzasadniając sankcje, arcybiskup Burke podkreśla, że żadna inna parafia w archidiecezji nie ma autonomii. Powołuje się też na orzeczenie Watykanu, który nakazał radzie parafialnej podporządkować się poleceniom arcybiskupa. W styczniu jednak rada niemal jednomyślnie - głosami 299 do 5- postanowiła nie oddawać majątku parafii pod władzę arcybiskupa. Członkowie rady podkreślają, że chodzi im tylko o niezależność finansową, a nie religijną. Co to jest interdykt? Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego wydany przez KUL wyjaśnia: Nazwa interdykt pochodzi od łac. interdicere - zabraniać, zakazywać. Nazwa interdykt na oznaczenie kary kościelnej pojawiła się w źródłach prawa kanonicznego dopiero w X w. Ścisłe znaczenie nadaje jej prawo dekretałów, używając jej na oznaczenie kary poprawczej lub odwetowej. W praktyce Kościoła interdykt stosowany był często w okresie XI-XIII w. Papieże grozili tą karą zwłaszcza w celu przynaglenia władców chrześcijańskich do wojen z Turkami, lecz w praktyce stosowali ją rzadko. Począwszy od XIV w. 'następuje złagodzenie dyscypliny kościelnej, gdy idzie o posługiwanie się interdyktem. W KPK z 1917 r. interdykt został określony jako kara, na mocy której chrześcijanie pozostający we wspólnocie kościelnej pozbawieni zostają pewnych dóbr wyliczonych w kodeksie (kan. 2268 § 1). Interdykt w odróżnieniu od ekskomuniki nie wyłączał zatem chrześcijanina ze wspólnoty kościelnej, ale zabraniał mu korzystania z określonych dóbr.