Pastores: Kościół - prawdziwa i fałszywa reforma

W artykule wstępnym na temat Kościoła jako communio ks. Rajmund Porada zwraca uwagę na niebezpieczeństwo redukowania wspólnoty do wymiaru czysto horyzontalnego i zapominania o właściwym celu Kościoła. „Zamiast przywiązania do Prawdy - stwierdza - nierzadko wyznajemy fałszywe poczucie jedności i motywowaną wątpliwymi pobudkami solidarność grupową”. Część swoich rozważań poświęcił tematowi kolegialnego stylu życia biskupów i prezbiterów, podkreślając, że „każdy indywidualizm w tej materii jest nadużyciem”, a „duszpasterskie działanie ma polegać nie na działaniu przeciwko komuś, ale wraz z nim”. Przykładami owocnego współdziałania księży i świeckich mogą być dwie warszawskie parafie sportretowanie w reportażu Aliny Petrowej-Wasilewicz. Pytany o strategię duszpasterską, ks. Wojciech Drozdowicz odpowiada, że „wszystko się samo jakoś robi”. „Ja tylko staram się nie krzyczeć i nie obrażać ludzi” - dodaje. Z kolei w artykule „Wokół reformy liturgii” ks. Maciej Zachara MIC przedstawia istotę reformy liturgicznej Vaticanum II. Myślenia zgodnego z aktualnym nauczaniem kościelnym wymaga zagadnienie obecności i udziału ruchów w szeroko pojętej misji Kościoła. Poświęcił temu osobny artykuł o. Giuseppe Rosa SJ, podkreślając też znaczenie wpływu ruchów na formację osób zakonnych. Szczególnie głębokiej analizy wart jest artykuł o. Amedeo Cenciniego FdCC, cenionego formatora środowisk kapłańskich i zakonnych. Autor definiuje formację ciągłą, ukazuje przeszkody, jakie ona napotyka, analizuje też obecne modele mające służyć kształtowaniu dojrzałości księży. Według Cenciniego tylko model integracji umożliwia zachowanie ciągłości między formacją początkową a formacją permanentną, czyli tą, w której „każda sytuacja (także niepowodzenia), każdy okres życia (również wiek średni i starość), każda osoba (nie tylko mądra i święta) może być dla człowieka narzędziem i okazją do wzrostu”. Do wzrostu Kościoła przyczyniają się też święci reformatorzy, których charakterystykę przedstawia o. Andrzej Derdziuk OFMCap. Prawdziwy reformator przemienia Kościół przez czyny płynące z głębokiej modlitwy, przez życie oddane planowi Boga. Nie jest mu obce doświadczenie porażki, dzięki której „wrasta jego pokora i wiarygodność”, wraz z gotowością „porzucania własnych bożków oraz wyzwalania się z różnych przywiązań”. Subtelnym, a zarazem bardzo ważnym narzędziem reformowania wspólnoty kościelnej jest upomnienie braterskie, czemu poświęcił swój tekst o. Józef Augustyn SJ. Z kolei zagadnieniem domagającym się w Kościele gruntownego przemyślenia jest kwestia wizyty duszpasterskiej. Przystępnie, z różnych stron i nawet z pewną dozą humoru naświetlił ten temat ks. Michał Kozak MIC. „Skarbem jest - podkreśla autor - usłyszeć, co w naszym posługiwaniu trafia do ludzi, co przynosi owoce, co w naszym duszpasterstwie jest otwarte na Boże działanie. Skarbem jest także usłyszeć, że ktoś nas nie rozumie, że coś go drażni, że budzi sprzeciw, wydaje się niestosowne”. W numerze zamieszczono zapis dyskusji panelowej z udziałem bp. Zbigniewa Kiernikowskiego, ks. Andrzeja Czaji, Grzegorza Górnego, Adama Szostkiewicza i Marcina Przeciszewskiego. Zdaniem panelistów Kościołowi w Polsce potrzebne są dziś m.in.: konieczność lepszego rozumienia jego istoty i konkretne narzędzia jego wzrostu, jak np. katechumenat (bp Z. Kiernikowski), przejrzystość moralna i finansowa (A. Szostkiewicz), wystrzeganie się fasadowości (ks. A. Czaja), rozeznawanie właściwego kierunku działań apostolskich (G. Górny). Następna rozmowa - z kard. José Saraivą Martinsem, prefektem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych - dotyczy świętych oraz ich znaczenia dla przemiany pielgrzymującego Kościoła i świata. „Święci - stwierdza Kardynał - są autentycznymi wzorami wartości ludzkich, czyli także chrześcijańskich. Świętość stanowi pełnię człowieczeństwa. Trzeba uważać, aby jednego nie przeciwstawiać drugiemu”. Nie należałoby też - zaznacza - popełniać błędów polegających na „uznawaniu jakiegoś świętego za Pana Boga”. W numerze opublikowano też m.in. artykuł o zadaniach Kościoła w jednoczącej się Europie (o. M. Pieńkowski OP), tekst o założycielu Opus Dei jako nauczycielu modlitwy (P. Zuchniewicz), medytację o apostole Piotrze (o. J. Pleskaczyński SJ), a także świadectwa oraz recenzje lektur i filmów.