W Belgii zmarła 14 kwietnia w wieku 91 lat Marcella Pattyn, ostatnia na świecie beginka
Od 2005 r. mieszkała ona w miejscowości Kortrijk w zachodniej części kraju. Informując o tym niemiecka agencja katolicka KNA zwróciła uwagę, że wraz ze śmiercią Marcelli Pattyn skończyła się ponadosiemsetletnia tradycja beginek – świeckiego religijnego stowarzyszenia pobożnych kobiet, które istniało od XII wieku i było rozpowszechnione zwłaszcza na terenach obecnej Belgii i Holandii. Obok gałęzi żeńskiej istniała także gałąź męska (begardzi). Czasy wypraw krzyżowych spowodowały, że wiele kobiet w Zachodniej Europie zostało wdowami, samotnicami. W ruchu beginek odnalazły swoje miejsce i pomysł na życie. W średniowieczu beginki były niezamężnymi kobietami, które ślubowały czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, ale tylko w czasie, gdy dobrowolnie zamieszkiwały w swojej wspólnocie (beginacie), którą zawsze mogły dobrowolnie opuścić. Na potrzeby wspólnoty zajmowały się tkactwem, koronkarstwem, praniem i robieniem na drutach, opiekowały się chorymi oraz pielęgnowały pamięć umarłych. Niektóre z ich wspólnot cechowały się zdumiewającą dynamiką gospodarczą, co w sytuacji niewielkiego zbytu powodowało zaniepokojenie rzemieślników.
Begardzi z kolei zajmowali się głównie pracą rzemieślniczą. Wspólnoty beginek i begardów były autonomiczne i rządziły się własnymi, specyficznymi dla danej wspólnoty prawami, posiadały swojego przełożonego domu, utrzymywały się z własnej pracy, posiadały wspólną kasę, budynki (beginaty), wspólne posiłki i nabożeństwa. Niektóre wspólnoty odeszły od doktryny katolickiej i znalazły się pod wpływem myśli albigensów oraz Braci i Sióstr Wolnego Ducha, który to ruch uznany przez Kościół katolicki jako herezja, rozwijał się w tym czasie w rejonie Kolonii.
Wiele beginatów przeszło na tercjarstwo franciszkańskie i przyjęło regułę trzeciego zakonu św. Franciszka z Asyżu jako prawo własne w swojej wspólnocie oraz duchową opiekę franciszkanów. Inne znalazły się pod opieką duchową dominikanów, przyjmując tercjarstwo dominikańskie lub karmelitów. Wspólnoty pozostające pod wpływem herezji biczowników, zostały ostatecznie uznane za heretyckie.
W 1311 r. Klemens V oskarżył ruch beginek o rozprzestrzenianie herezji. Papieski dekret nie objął zakazem wspólnot beginek w Niderlandach, oszczędzając je w ten sposób przed prześladowaniami, które zapoczątkowały schyłek ruchu w pozostałej części Europy.
Najbardziej znane beginaty, które liczyły nieraz tysiące członków, to Mechelen (powstałe w 1207 r.), Bruksela (1245), Leuven (ok. 1232), Antwerpia (1234), Brugia (1244), Lier, Kortrijk, Gandawa, Amsterdam (słynny Begijnhof). Beginat z Amsterdamu znacząco wpłynął na rozwój tego miasta. Pod koniec XVII wieku beginaty w Ganbdawie i Mechelen skupiały nawet 1200 beginek.
Beginki w Polsce mieszkały na Śląsku, w XIV wieku zostały zwalczone przez inkwizycję.
Rusza również pilotażowy program przekazywania zasiłków na specjalną kartę płatniczą.
Tornistry trafią do uczniów jednej ze szkół prowadzonych przez misjonarki.
Caritas rozpoczęła zbiórkę na remont Ośrodka dla osób w kryzysie bezdomności w Poznaniu.
"Nikt (nikogo) nie słucha" - powiedział szef sztabu UNFICYP płk Ben Ramsay. "Błąd to kwestia czasu"