J. Pospieszalski: Były wstydliwe sprawy

Nikogo nie gnoję. To mnie gnoją

Z Janem Pospieszalskim, muzykiem i autorem programu „Warto rozmawiać", rozmawia Marcin Szymaniak - Czuł się Pan kiedyś zgnojony przed kamerami TV? - Tak. - Przez kogo? - Jako telewidz czy czytelnik często czuję się gnojony, bo zdrowy rozsądek i poczucie sensu są regularnie deptane. Ostatnio na przykład, kiedy mówi się o „ponadpartyjnym” kandydacie Cimoszewiczu albo kiedy moralnie usprawiedliwia się zobowiązanie Marka Belki do działania na rzecz SB w roku 1984. To był rok, kiedy SB zamordowała księdza Jerzego Popiełuszkę! Czułem się też zgnojony komentarzem Heleny Łuczywo w „Gazecie Wyborczej” porównującym ujawnienie teczki Marka Belki do metod, jakie NKWD stosowała w stosunku do bohaterów AK. - Ale ja pytam konkretnie o poczucie zgnojenia w studiu telewizyjnym. - Też zdarzają się takie przypadki. W programie „Kropka nad i” wystąpiłem raz z Korą Jackowską. Chodziło o spór na temat koncertu Marylina Mansona, obrażającego uczucia katolików. Jackowska stwierdziła w dyskusji, że najwięcej przemocy i molestowania seksualnego dzieci jest w tych domach, gdzie wisi krzyż na ścianie. To był chwyt, na który naprawdę nie wiedziałem, jak zareagować. - Źle się Pan czuł? - Bardzo. - A nie sądzi Pan, że niektórzy goście „Warto rozmawiać” czasem też się mogą tak czuć? - Którzy? Proszę o przykłady. - Wszyscy o poglądach odmiennych niż narodowo-katolickie. Lewicowcy, feministki, ateiści. Cokolwiek oni powiedzą, to Pańska odpowiednio dobrana publika reaguje buczeniem.