Złoty jubileusz bp. Tadeusza Rakoczego

– Staram się iść naprzód, siać ziarno, a resztę zawierzyć Bogu – powiedział w jednym z wywiadów dla „Gościa Niedzielnego” biskup Rakoczy.

W duchu posłuszeństwa Najwyższemu Kapłanowi wyruszył w tę drogę 50 lat temu. Rozpoczął posługę 23 czerwca 1963 roku. Tego dnia bp Karol Wojtyła w katedrze na Wawelu udzielił święceń kapłańskich szczególnie licznemu rocznikowi księży.

W jubileuszowym dziękczynieniu biskupowi Tadeuszowi towarzyszyć będą także rocznikowi koledzy, z kardynałem Stanisławem Dziwiszem na czele...

Czasy seminarium

Urodzony w Gilowicach pod Żywcem w 1935 roku, po ukończeniu szkoły średniej postanowił wstąpić do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie.

– Zaczynało nas studia i formację w seminarium blisko pięćdziesięciu. Do ostatniego roku było nas 35 – i tylu otrzymało święcenia kapłańskie. Wtedy jeszcze nie zdawaliśmy sobie sprawy, że jest wśród nas przyszły kardynał – ks. Stanisław Dziwisz, a także biskupi: ks. Tadeusz Rakoczy i ks. Jan Zając – wspomina ks. prał. Jan Fudala, rocznikowy kolega biskupa Rakoczego z seminarium, a na czwartym roku współlokator. – Biskup Rakoczy był ductorem, czyli takim przedstawicielem naszego rocznika. Zawsze bardzo uczynny, zwracał uwagę zdolnościami. Pięknie przemawiał, składając przełożonym w naszym imieniu życzenia świąteczne. Nasz wykładowca tomizmu, ks. Karol Wojtyła, pytał nawet, czy ułożył je sam – i gratulował głębokiej wypowiedzi. Po święceniach krótki czas pracowaliśmy w leżących niedaleko siebie parafiach. Potem został skierowany do pracy w seminarium. Kiedy wyjechał na studia do Rzymu, drogi się rozeszły, ale kiedy ktoś z naszego rocznika tam się wybrał, zawsze była to okazja do spotkania, gościnnego przyjęcia. Gdy wrócił do Polski, chętnie nadrabiał zaległości w spotkaniach rocznikowych i lubił odwiedzać kolegów…