Jubileusz Pocieszycieli

Pocieszyciele podzielili los wszystkich, ale szczególnie dotkliwie przeżyli uwięzienie Ojca Założyciela, który został odosobniony od swoich duchowych synów. Wielu zakonników zostało skazanych na lata przymusowych ciężkich prac w kamieniołomach oraz w lasach. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia i z powodu fizycznego wycieńczenia, O. Józef po 6 miesiącach uwięzienia zostaje zwolniony. Na wolności podejmuje pracę jako wikariusz w parafii św. Wojciecha w Pradze. Z listu bpa Matuška z Pragi, dowiadujemy się o szczegółach ostatnich dni O. Litomiskiego, który z powodu bardzo słabego zdrowia nie mógł celebrować Mszy świętej w kościele. Przez jakiś czas odprawiał ją w domu, lecz wciąż pogarszający się stan zdrowia wkrótce i na to nie pozwalał. Bp Matušek relacjonuje ostatnie dni i godziny życia Przełożonego Generalnego: Spowiadałem go co 14 dni. Kiedy widziałem, że jest z nim coraz gorzej, na święto Wniebowstąpienia Pańskiego 20 maja 1956 r. po spowiedzi świętej, udzieliłem mu Komunii św. wiatyk z generalną absolucją [...] Przeżył dużo. Bardzo źle mu się oddychało. Wieczór przed burzą 6 czerwca 1956 r. był bardzo duszny. Po godzinie dziewiątej przyszła po mnie pani Hofbauerova (gospodyni) mówiąc, że ojciec generał zawołał ją z kuchni gdyż jest mu niedobrze. Zostawiła go siedzącego na fotelu. Mieszkałem drzwi obok, więc w ciągu minuty byłem u niego. Szybko udzieliłem mu jeszcze rozgrzeszenia. Po raz ostatni odetchnął i skonał. Zaczęła się wielka burza. Położyliśmy go do łóżka. [...] była środa dzień św. Józefa w oktawie Bożego Ciała, przed świętem Boskiego Serca Jezusa. Pochowany został w Pradze na Vyšehradě 11czerwca 1956 r. W przemówieniu nad grobem Ojca Założyciela na cmentarzu Vyšehradzkim ks. kanonik Sťriž powiedział: Po latach wytrwałej, gorliwej pracy i ofiar, Zbawiciel przygotował swojemu słudze o. Józefowi Litomiskiemu długi okres cierpień. Choroba, która dręczyła go już od dawna i utrudniała mu pracę, w ostatnim okresie na stałe przykuła go do łóżka. Ale co było życzeniem jego serca? - Jezu dla Ciebie cierpieć, w cierpieniu Ciebie pocieszać. Dlatego o. Litomisky przyjął ten los ochoczo i wypełniał swoje powołanie z pokorą i posłuszeństwem aż do końca swojej śmiertelnej agonii. Nasz Pan przyrzekł szczególną nagrodę i udział w Jego Królestwie tym, którzy wytrwają z Nim w Jego przeciwnościach. Z pewnością tym bardziej wspaniałą zapłatę przygotował naszemu niezapomnianemu Ojcu, który trwał przy Panu przez całe swoje kapłańskie życie, także w ciężkich doświadczeniach Jego trwogi, goryczy i bólu. Ojciec Litomisky rozbudzał w wielu ludzkich sercach pragnienie żywego udziału w lękach i utrapieniach Serca Jezusowego, zasmucanego przez ludzkie grzechy. Przypominał, że nie wolno człowiekowi zasnąć, ponieważ Chrystus trwa w agonii i cierpi, że nie wolno człowiekowi pomnażać Jego męki nowymi grzechami, ale że trzeba je łagodzić oraz pocieszać Zbawiciela przez swoje święte życie i ofiary.