Hiszpania: Kongres katolickich TV - dzień II

Podczas swojego wystąpienia o. Lombardi przypomniał historię Watykańskiego Centrum Telewizyjnego, które zostało utworzone w 1983 roku decyzją Jana Pawła II, wyjaśnił jego działanie, finansowanie oraz charakter współpracy z innymi telewizjami katolickimi. Watykańskie Centrum nie jest „telewizją nadawczą”, ale „ośrodkiem produkcji telewizyjnej”, który rejestruje działalność Ojca Świętego i Watykanu. Materiał jest dostępny dla zainteresowanych telewizji. Jednym z głównych zadań Watykańskiego Centrum Telewizyjnego jest współpraca z telewizjami katolickimi, stąd ocenia pozytywnie swoją obecność na Kongresie, ponieważ może „lepiej poznać rzeczywistość i wymagania telewizji katolickich”. O. Lombardi podkreślił konieczność przyjęcia „strategii dystrybucji bezpośrednich retransmisji telewizyjnych na płaszczyźnie regionalnej i kontynentalnej”. Ponieważ „dystrybucja drogą satelitarną jest kosztowna”, rozwiązaniem mogłoby być utworzenie centrum w Ameryce Łacińskiej, „zdolnego do dystrybucji retransmisji w języku hiszpańskim na szczeblu kontynentalnym”. W ten sposób nie trzeba byłoby „wysyłać obrazów do poszczególnych telewizji katolickich”. Pilnym zadaniem jest też obecność w internecie. Zależy to od „większej koordynacji działalności watykańskiej w internecie”, powiedział o. Lombardi. Z kolei kard. Bernard Agré z Abidżanu (Wybrzeże Kości Słoniowej) mówił o możliwościach telewizji katolickich w Afryce. Kościół może stać się obecny na kontynencie afrykańskim nie tylko poprzez programy własne w telewizjach państwowych lub wykorzystując zainteresowanie, jakie wykazują telewizje międzynarodowe, ale także dzięki „prywatnym telewizjom katolickim”. Mówiąc o telewizji publicznej, kard. Agré zwrócił uwagę na długi i złożony proces negocjacji w celu osiągnięcia miejsca dla programów katolickich. Z perspektywy całego kontynentu afrykańskiego „efektywny udział katolików w programach telewizyjnych stanowi bez wątpienia inspirujący fakt widzialny”, powiedział kard. Agré. Jego zdaniem „brak troski o tę wyróżniającą się obecność dzieci Kościoła w telewizji, w świecie i w Afryce byłby poważnym zaniedbaniem, a nawet niesprawiedliwością”.