Ku czci św. Rafała Kalinowskiego

Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Otrzymał staranne wychowanie, wykształcenie i został inżynierem wojskowym. Po wybuchu powstania styczniowego przyłączył się do walczących i był jednym z przywódców. Pochwycony przez Rosjan, został zesłany w roku 1864 na dziesięć lat przymusowych robót na Syberii. Po odzyskaniu wolności był wychowawcą błogosławionego Augusta Czartoryskiego. W roku 1877 wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych i otrzymał imię Rafał od św. Józefa. Święcenia kapłańskie przyjął w 1882 roku w Czernej koło Krakowa. Odznaczał się wielką gorliwością w życiu zakonnym i kapłańskim. Niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Odnowił Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Zmarł w Wadowicach 15 listopada 1907 roku. 3. Bóg daje świętych, zadaniem zaś Kościoła jest rozpoznanie ich ponadczasowej wielkości i misji. W 1983 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, podczas drugiej pielgrzymki do Ojczyzny, ukazał postać ojca Rafała społeczności Kościoła i świata wynosząc go do chwały błogosławionych w czasie Mszy świętej na Błoniach krakowskich. Beatyfikacja była wyraźnym sygnałem ze strony Ojca Świętego, że oto w tym prostym zakonniku skrywają się drogocenne perły, które należy wydobyć. Kilka lat później ten sam Papież zaliczył go w poczet świętych podczas Mszy świętej w Bazylice św. Piotra w Rzymie, w 1991 roku, potwierdzając znaczenie i aktualność przesłania Świętego Rafała. Jakie więc ewangeliczne perły skrywa w sobie święty Rafał? Czego uczy obecne pokolenia Polaków żyjące w jednoczącej się Europie, stykające się z wielkim bogactwem narodowych kultur, ale też i niemałą ilością napięć i konfliktów społecznych? O czym przypomina słabnącym w wierze rodakom? Duch pojednania. Zapraszając Prezydentów Litwy i Rzeczpospolitej Polskiej do Rzymu na kanonizację ojca Rafała Jan Paweł II pragnął dać do zrozumienia, że jedną z cennych pereł dziedzictwa nowego Świętego jest duch pojednania. Relacje między Polską a Litwą były w tym czasie nacechowane uprzedzeniami i napięciami. Ojciec Święty pokazał więc w świętym Rafale drogę do pojednania. Rozpoczyna się ona w sercu człowieka, który wpierw musi pojednać się z Bogiem. Bez tego pojednania nie można w prawdzie przebaczyć drugiemu człowiekowi, szczególnie wówczas, gdy miały miejsce krzywdy we wzajemnych relacjach. Święty Rafał przeszedł długą wewnętrzną drogę, zanim w całkowitej wolności przebaczył tym, którzy go więzili i zmuszali do nieludzkiej pracy, depcząc godność. Odgórne działania nie przyniosą właściwego skutku, jeśli nie zrozumie się, że pojednanie potrzebuje czasu i rozpoczyna się od rachunku zrobionego własnemu sumieniu. Dopiero w świetle przebaczenia zyskanego od Boga można iść dalej, by spotkać się z człowiekiem i przebaczyć. Serce wierne i otwarte na współczesność. Święty Rafał przemierzył za życia ogromne przestrzenie geograficzne stykając się z ludźmi różnych kultur i systemów politycznych. Polska, Rosja i Francja były zasadniczymi etapami jego itinerarium. W każdym z tych miejsc zamieszkiwał bez kompleksów, podejmując na miarę swych możliwości służbę otaczającym go ludziom. Cechowała go otwartość pełna życzliwości. To był jego dialog z współczesnością. Nie czynił różnicy między ludźmi ze względu na religię, język, zwyczaje, stan społeczny czy wykształcenie. Przyjmował życie takim, jakim mu zostało dane. Ta otwartość zjednywała mu wiele serc. Nigdy jednak nie zatracił swej własnej tożsamości. Żyjąc w innych kulturach zachował duchowe i intelektualne dziedzictwo własnego narodu. Nie sprzedał się światu, chociaż ten po wielokroć roztaczał przed nim kuszące perspektywy.