Zastanówmy się, co to znaczy, że Jezus jest naszym Królem

W wypowiedzi ks. Bonieckiego czytamy dalej: Pomysł naszych parlamentarzystów, aby intronizować Jezusa Chrystusa jest niewątpliwie interesującym zjawiskiem socjologicznym dotyczącym przejawów religijności Polaków. Nie wszyscy bowiem wiedzą, że istnieją w Polsce całe grupy modlitewne, które o wyniesienie Jezusa na tron gorliwie się modlą i tęsknią za tego rodzaju wyrazem wiary i obecności Jezusa Chrustusa w świecie. Widzę w tych wydarzeniach ( tak gorąco komentowanych przez media) reminiscencje do religijności, którą obserwowaliśmy w Polsce tuż po II wojnie światowej albo jeszcze przed nią. Religijność ta kładła nacisk na triumfalistyczny aspekt obecności Chrystusa w świecie. Pamiętam z tamtego okresu te intronizacje i koronacje. Mamy dziś także do czynienia z terminologią wziętą z powstawania Akcji Katolickiej, której patronem był Chrystus Król. Ten rodzaj religijności w rzeczywistości był często zabarwiony tęsknotą za dominacją czysto ziemską. Fakt, że wciąż istnieją takie grupy wiernych i znaleźli się ludzie, którzy nawet w polskim Sejmie z takimi inicjatywami występują, świadczy o tym, że ten triumfalistyczny nurt religijny jest wciąż obecny w Polsce. Jednocześnie bardzo różni się od tego, co wniósł do kościoła Sobór Watykański II, który wyraźnie przypomniał, że sposób panowania Jezusa Chrystusa polega na czym innym. Nie na stawianiu wielkich posągów z koroną na głowie, ale na dialogu Pana Boga z konkretnym człowiekiem. To pociągająca siła samej prawdy wiary, a nie coś, co można zadekretować w parlamencie. Jezus Chrystus mówi bowiem: „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Choć słychać złośliwe komentarze, że Jezusowi nie jest potrzebna ingerencja polskiego Sejmu, ja sam daleki jestem jednak od krytykowania autorów pomysłu wyniesienia Jezusa na tron. Nie widzę w tej inicjatywie złych motywów i żadnych złych fałszywych podtekstów. Nie jest to też żadna idea tworzenia jakiegoś państwa wyznaniowego czy wprowadzania teokracji. Wierzę, że za pomysłem intronizacji stoją ludzie, którzy autentycznie żyją w świecie triumfalistycznej wiary. Wierzę, że jest to wyraz ich religijności – religijności, której się skądinąd obawiam, bo tworzy ona pewnego rodzaju złudzenie, że zewnętrzne deklaracje, gesty, udział w funkcjonowaniu państwa ziemskiego oznaczają triumf Królestwa Bożego na ziemi. Tymczasem historia uczy nas, że jest to triumf pozorny. Ale tego rodzaju przejawu religijności – tak jak każdego innego żarliwego przekonania osób religijnych – nie należy wyszydzać ani wyśmiewać. To może być bardzo autentyczne przekonanie, że intronizując Jezusa Chrystusa, walczy się o sprawę bożą. Zamiast komentować z nonszalancją tę propozycję i traktować ją pogardliwie, lepiej zastanowić się, co oznacza chrześcijaństwo i wiara w Jezusa Chrystusa w naszym świecie – tu i teraz. A przybiera ono u nas rozmaite formy. Cała filozofia Radia Maryja jest bliska idei tego rodzaju triumfu, którego przejawem jest pomysł intronizacji. Na drugim biegunie jest to, co Sobór Watykański II określił mianem „kościoła ubogiego”. W kontekście tego niewątpliwie bardzo medialnego pomysłu intronizacji i zbliżających się świąt Bożego Narodzenia warto się zastanowić, w jakim wymiarze Jezus Chrystus może być dla nas Mistrzem, co to znaczy, że jest Królem. Mogłoby to być punktem wyjścia naszej religijnej medytacji, przeżywania rozpoczynających się świąt. W tych przemyśleniach z jednej strony możemy oprzeć się na rozmowie Chrystusa z Piłatem, a z drugiej na świadomości tego, że Bóg rodzi się przecież jako ubogie dziecko. Nie ten, na którego patrzymy w górę, siedzący na tronie, ale ten, przed którym się pochylamy, aby się do niego zbliżyć.