Włochy: Beatyfikacja Carlo Liviero

„Charyzmat znamienny dla Carlo Liviero to miłość i miłosierdzie względem maluczkich, cierpiących, ubogich i opuszczonych. Jego źródło to miłość Serca Chrystusa” – powiedziała s. Maria Annunziata Ghidotti z założonego przez błogosławionego Zgromadzenia Służebniczek Najświętszego Serca Jezusowego. Jest to charyzmat otwarty na wszystkie dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia. Dziś kontynuują go Służebniczki Najświętszego Serca Jezusowego. Jak podkreśla siostra „bp Carlo Liviero żył w niełatwych czasach, na przełomie XIX i XX w.”. Wysuwano wówczas idee laickie i socjalistyczne, które godziły w świat chrześcijański i katolicki, wzbudzając fałszywe nadzieje. Szerzono idee filozoficzne mające konsekwencje dla polityki i religii. W Kościele katolickim pojawił się modernizm. „Ks. Carlo Liviero zarówno jako proboszcz, jak i później jako biskup odważnie bronił Kościoła i Papieża przed atakami. Natomiast, gdy jego samego dotykała niesprawiedliwość, nie zwracał na to uwagi i nie bronił się” – stwierdziła s. Maria Annunziata. Bł. Carlo Liviero urodził się w roku 1866 w Vicenzy na północy Włoch w rodzinie kolejarza. Wstąpił do seminarium w Padwie i mając 22 lata został księdzem tamtejszej diecezji. Starał się nieść pomoc potrzebującym i przeciwdziałać szerzonemu wówczas przez socjalistów antyklerykalizmowi. W 1910 r. został biskupem Città di Castello, gdzie również spotykał się z wrogością wobec Kościoła ze strony socjalistów, liberałów i masonów. Prowadzone przez niego dzieła charytatywne wzbudzały jednak powszechny podziw. W diecezji utworzył m.in. katolicką szkołę podstawową, drukarnię, księgarnię, objazdową bibliotekę i salę kinową. Założył tygodnik diecezjalny, zamknięty w 1926 r. przez faszystów. W roku 1915 dla opieki nad ubogimi dziećmi, zwłaszcza licznymi wówczas sierotami wojennymi, utworzył Hospicjum Serca Jezusowego. Dało ono początek zatwierdzonemu w roku 1916 przez Papieża Benedykta XV Zgromadzeniu Służebniczek Najświętszego Serca. Dla sierot i chorych dzieci ze swej diecezji bp Carlo Liviero założył w roku 1925 kolonię nadmorską w Pesaro nad Adriatykiem. Gdy w roku 1932 udawał się samochodem, by odwiedzić goszczone tam dzieci, uległ ciężkiemu wypadkowi i w jego następstwie po dwóch tygodniach zmarł. Miał 66 lat. Jego grób stał się rychło miejscem pielgrzymek wiernych.