Zambia: Wyróżnienia dla kard. Kozłowieckiego

Hierarsze przyznano doktorat honorowy z nauk teologicznych za "wieloletnią pracę misyjną na kontynencie afrykańskim". Laudacja głosi, że laureat jest niestrudzonym świadkiem Chrystusowej prawdy, człowiekiem, który "wydatnie przyczynił się do niepodległości Zambii i poszanowania praw człowieka w tym kraju", a mimo sędziwego wieku charakteryzuje go "promieniująca na wszystkich radość". Wyróżnienie w imieniu rektora i Senatu UKSW wręczyli: ks. prof. Jarosław Różański (promotor), ks. prof. Józef Kulisz oraz ks. Aleksander Seniuk, zaś Krzyż w imieniu prezydenta RP wręczy kardynałowi Piotr Latawiec. W uroczystości wzięli udział jezuici zambijscy z prowincjałem na czele oraz grono współpracowników kardynała. „To dla mnie piękna i niezwykła uroczystość – powiedział w podziękowaniu kard. Adam Kozłowiecki, dodając przy tym, że codziennie modli się za Polskę. Od 15 lat kard. Kozłowiecki na misji Mpunde wraz z ks. Janem Krzysztoniem. Adam Kozłowiecki urodził się l kwietnia 1911 r. w Hucie Komorowskiej k. Kolbuszowej. Po zakończeniu nauki w jezuickich gimnazjach i uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1929 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studiował filozofię w Krakowie, potem teologię w Chyrowie, gdzie pracował z młodzieżą. Święcenia kapłańskie przyjął dnia 24 czerwca 1937 r. w Lublinie z rąk bp. Karola Niemiry. Ostatnie stadium formacji, czyli studium duchowości i prawa zakonnego, tzw. trzecią probację, odbył w roku akademickim 1938/39 we Lwowie. Wojna zastała go w Chyrowie, który opuścił 9 września 1939 r. 26 października dotarł do Krakowa, gdzie został mianowany ministrem, czyli odpowiedzialnym za sprawy gospodarcze, kolegium jezuitów. Już 10 listopada został jednak aresztowany przez hitlerowców i był więziony na Montelupich, potem w Wiśniczu, od 20 czerwca 1940 r. w Oświęcimiu, a od 11 grudnia w Dachau. Wspomnienia z tego okresu spisał po wojnie na polecenie przełożonych; wydane zostały w 1967 r. z poważnymi skreśleniami cenzury państwowej pt. "Ucisk i strapienie. Pamiętnik więźnia 1939-1945". Wznowiono je w całości w 1995 r. W Pullach, gdzie przebywał po uwolnieniu go z obozu 29 kwietnia 1945 r., otrzymał propozycję wyjazdu na misje do Rodezji Północnej, obecnej Zambii. 15 lipca 1945 r. złożył ostatnie śluby zakonne, a 29 stycznia 1946 r. wyjechał do Afryki. Sytuacja polskiej misji w Rodezji była opłakana - wskutek zerwanych kontaktów z krajem i śmierci kilku misjonarzy brakowało personelu misyjnego. Odnawiał więc zerwane więzi stacji misyjnych z pobliskimi wioskami, zakładał w nich szkoły, budował wiejskie kaplice i domy dla nauczycieli. Od 1948 r. pełnił obowiązki przełożonego, czyli superiora ważnej stacji misyjnej w Kasisi w pobliżu Lusaki, która obejmowała swoim zasięgiem ponad 300 wiosek. Kierował tam budową miejscowego kościoła. Misja rodezyjska była poważnym wkładem Kościoła polskiego w misje zagraniczne. Gdy więc Stolica Apostolska zdecydowała ostatecznie o podniesieniu prefektury apostolskiej Lusaka do rangi wikariatu apostolskiego, na urząd wikariusza apostolskiego powołano 15 lipca 1950 r. ks. Adama Kozłowieckiego. Za jego rządów wiele budowano, zarówno w miastach jak i w buszu, sprowadzano różne zgromadzenia zakonne męskie i żeńskie, zakładano szkoły i szpitale. Dzięki staraniom ks. Kozłowieckiego do szeregów misjonarzy włączyli się Czesi, Słowacy, Chorwaci oraz Amerykanie polskiego pochodzenia. Udało mu się też otworzyć w 1952 r. niższe seminarium duchowne w Mimie, które w 1963 r. przekazał w ręce Amerykanów. Pierwszy kapłan wychowany w tym seminarium otrzymał święcenia kapłańskie dopiero w 1968 r., ale seminarium wychowało całe zastępy katolickiej młodzieży. W 1973 r. seminarium w Mimie przekształcono ostatecznie w krajowe wyższe seminarium duchowne.