Benedykt XVI o świętym Maksymie

Ten biskup Turynu z przełomu IV i V wieku żył w czasach, kiedy władza kościelna uzupełniała i nieraz zastępowała władzę świecką. Zachowany do dziś zbiór jego 90 kazań ukazuje, że św. Maksym wraz z wiarą umacniał również miłość do ojczyzny. Skrót papieskiej katechezy: „Jego wypowiedzi są świadectwem wzrostu świadomości władz kościelnych co do odpowiedzialności w sferze cywilnej i społecznej. Współcześnie żyjemy w innym kontekście historycznym, kulturowym i socjologicznym. Obowiązki wierzących wobec społeczności, życia politycznego pozostają jednak ciągle aktualne i ukazują współzależność pomiędzy wiarą i życiem, pomiędzy Ewangelią i kulturą. Wspomina o tym między innymi Adhortacja «Kościół w Europie» oraz «Nota papieska o zachowaniu katolików w życiu politycznym», z 24 listopada 2002 r. Śledząc nauczanie św. Maksyma, Ojców Kościoła, nauczanie soborowe, należy życzyć, wszystkim, «by swoje wysiłki ludzkie, zawodowe, naukowe i techniczne łączyli w żywotną syntezę z wartościami religijnymi, podporządkowując wszystko chwale Boga»”. Mimo deszczu w audiencji na Placu św. Piotra uczestniczyło ponad 30 tys. wiernych. W słowie do kilkuset Polaków Papież pozdrowił siostry zmartwychwstanki i uczestników beatyfikacji Matki Celiny Borzęckiej. Matka generalna zgromadzenia ofiarowała Benedyktowi XVI relikwie nowej błogosławionej. Po polsku papież powiedział: „Błogosławiona Celina jest dla nas wzorem wypełniania codziennych obowiązków z wiarą, miłością i poddaniem się woli Bożej. Na realizację jej duchowego testamentu i zawołania: «W Bogu na zawsze szczęście», «Świętymi bądźcie», całemu Zgromadzeniu Sióstr Zmartwychwstanek i wam wszystkim serdecznie błogosławię”. Poniżej publikujemy pełny tekst papieskiej katechezy. Oto polski tekst przemówienia papieskiego: Drodzy bracia i siostry! Na przełomie czwartego i piątego wieku inny Ojciec Kościoła, po św. Ambrożym, przyczynił się w decydującym stopniu do szerzenia i umocnienia chrześcijaństwa w północnej Italii: jest nim święty Maksym, którego spotykamy jako biskupa Turynu w 398 roku, w rok po śmierci Ambrożego. Bardzo niewiele o nim wiemy; zachował się natomiast do naszych czasów zbiór jego około dziewięćdziesięciu Kazań. Ukazują one głęboką i żywotną więź tego biskupa ze swoim miastem, co świadczy o wyraźnym podobieństwie posług biskupich Ambrożego i Maksyma. W owym czasie współżycie obywateli zakłócały poważne napięcia. W tym kontekście Maksymowi udało się skupić lud chrześcijański wokół swej osoby pasterza i nauczyciela. Miastu zagrażały rozproszone grupy barbarzyńców, które wkraczając przez wschodnie przełęcze, zapuszczały się aż do zachodnich Alp. Dlatego w Turynie stacjonował stale garnizon wojskowy, miasto zaś w krytycznych momentach udzielało schronienia ludności uchodzącej z wiosek i ośrodków miejskich, pozbawionych obrony. Wystąpienia Maksyma w obliczu tej sytuacji świadczą o reakcji na upadek i rozkład obywatelski. Chociaż trudno określić skład społeczny odbiorców tych kazań, wydaje się, że przepowiadanie Maksyma - dla uniknięcia zarzutu o ogólnikowość - skierowane było w sposób szczególny do wybranej grupy chrześcijańskiej społeczności Turynu, złożonej z bogatych właścicieli ziemskich, którzy mieli swoje majątki na wsi a domy w mieście. Był to świadomy duszpasterski wybór biskupa, który w tego rodzaju przepowiadaniu upatrywał najskuteczniejszy sposób zachowania i umocnienia swych więzi z ludem.