Watykan: Modlitewne czuwanie młodzieży

Wśród modlących się na Placu św. Piotra był abp Tadeusz Kondrusiewicz. „Bardzo dobrze, że te coroczne czuwania są organizowane. To jest pierwsze, w którym uczestniczyłem osobiście, bo nie zawsze mogę być w Rzymie. Było dużo ludzi, którzy modlili się” – powiedział abp Kondrusiewicz. Metropolita mińsko-mohylewski podkreślił duchową moc rozważań kard. Comastriego, nawiązujących m.in. do tajemnicy fatimskiej. „Ja sam też często o tym mówię, że Jan Paweł II na Placu św. Piotra dokonał aktu poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny, a Związek Radziecki przestał istnieć w dniu uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Nie wierzę w to, że przywódcy Rosji, Białorusi czy Ukrainy, podpisujący wtedy umowę o rozpadzie Związku Radzieckiego, wiedzieli o tej uroczystości. Matka Boża w Fatimie powiedziała: Moje Niepokalane Serce zatriumfuje” – przypomniał hierarcha. Wskazał także na znaczenie słów kard. Dziwisza. „Zarówno po polsku, jak i po włosku, wypowiedział on ważne słowa, zwracając się do młodzieży. Jego słowa były dla mnie przedłużeniem modlitwy i intencji Jana Pawła II, by ogarnąć młodzież. Ona dzisiaj z jednej strony szuka Boga, a z drugiej – jest w rozproszeniu, bo taki jest świat – pociąga, ale to wszystko iluzja”. Zdaniem abp. Kondrusiewicza o wadze słów polskiego purpurata świadczyły oklaski, jakimi zostały one przyjęte przez zebranych: „Ta spontaniczna modlitwa stała się modlitwą głęboką, potrzebną ludziom, zarówno przybyłym z różnych krajów na Plac św. Piotra, jak i w Polsce”. Wiele osób po czuwaniu pozostało na Placu św. Piotra, modląc się i śpiewając. Kolejny raz rozległo się też wołanie „Santo subito!”. Niektórzy z uczestniczących w czuwaniu wspominali wydarzenia z 2005 r. „Gdy dowiedzieliśmy się o chorobie Papieża, czuwaliśmy i byliśmy z nim. Przyrzekliśmy sobie, że dopóki będziemy w Rzymie, będziemy co roku przychodzić na różaniec” – mówili. „Jak Ojciec Święty zawsze był z nami i dużą ufność pokładał w młodzieży, tak samo i my przychodzimy i chcemy podziękować mu za to, że był wtedy dla nas, i prosić go o wsparcie, tym razem z nieba” – dzieliła się jedna z uczestniczek. Dla młodych ludzi przeżyciem były papieskie homilie: „To, że młodzi ludzie przychodzą i pamiętają, to, że śpiewają jego ulubioną piosenkę – to coś znaczy. On żyje nadal w naszych sercach i jego słowa mogą bardzo dużo ludziom przynieść”. „Chcemy pokazać, że jego nauki nie poszły w las, że zrozumieliśmy to, co chciał nam przekazać przez tyle lat. Teraz staramy się oddać mu to, co zostało w naszych sercach, i pokazać, że naprawdę go kochaliśmy” – mówili młodzi Polacy.