Kard. Bertone: Polska jest znakiem i wyrazem wiary

- Najprzewielebniejszy Księże Kardynale, przynosimy Waszej Eminencji przede wszystkim gorące pozdrowienia od Kościoła, "który jest w Polsce", który jest bardzo liczny, gdzie miliony ludzi czują się Kościołem i kochają Kościół. Reprezentowany jest on w szczególny sposób przez Rodzinę Radia Maryja liczącą wielkie rzesze, tysiące osób. Przez ten wywiad, który został tak wspaniałomyślnie udzielony Telewizji Trwam, chcielibyśmy przybliżyć osobę Waszej Eminencji wielu naszym widzom. Jesteśmy przecież w samym sercu Kościoła, skąd wypływa życiodajna limfa ożywiająca całą jego wspólnotę. Kiedy Ksiądz Kardynał rozpoczynał swoją tak bardzo ważną posługę, podkreślił wtedy w szczególny sposób, jak donoszą media, że woli być raczej sekretarzem Kościoła niż sekretarzem stanu. Czy zechciałby Ksiądz Kardynał wyjaśnić nam, co właściwie znaczy takie podkreślenie? - Definicja mojego urzędu, definicja tradycyjna, oznacza bycie sekretarzem państwa Jego Świątobliwości Ojca Świętego, nie tyle sekretarzem Państwa Watykańskiego, nawet jeśli Watykan jest tym małym skrawkiem ziemi, który został utrzymany jako baza, aby móc wypełnić powszechną misję duszpasterską Kościoła i Papieża. Urząd sekretarza stanu posiada długą tradycję, szczególnie z czasów, kiedy istniało jeszcze Państwo Kościelne. Nawet jeśli dzisiaj sekretarz stanu to trochę jakby premier rządu Kościoła powszechnego, a Papież, Najwyższy Pasterz, jest jakby prezydentem państwa, to jednak sekretarz stanu pełni funkcję pierwszego współpracownika Papieża, a więc towarzyszy Ojcu Świętemu w wypełnianiu jego posługi Piotrowej. Dlatego funkcja ta jest w istocie funkcją bardziej kościelną niż państwową, szczególnie gdy państwo rozumie się jako wspólnotę polityczną. I o tym właśnie mówił mój dawny biskup z diecezji Ivrea, skąd pochodzę, ks. bp Luigi Bettazzi, który po otrzymaniu przeze mnie nominacji powiedział do mnie: "Pamiętaj, masz być bardziej sekretarzem Kościoła, niż sekretarzem stanu". Nie zaniedbując żadnego z typowych elementów tego urzędu, ani środków dyplomatycznych, ani motywów, czasem również publicznych, przy wypełnianiu tego urzędu, pozostaje prawdą, że zawsze powinienem być, na ile jest to możliwe, człowiekiem Bożym i człowiekiem Kościoła. A więc powinienem myśleć w pierwszym rzędzie o misji duchowej i o misji powszechnej Kościoła.