Ks. Mądel: Minister zdrowia nie była współodpowiedzialna za aborcję u 14. latki

Wskazanie placówki jest de facto udzieleniem obywatelowi informacji (przysługującej mu na mocy prawa) o tym, który z zespołów lekarskich gotów jest na wykonanie zabiegu, w przypadku, gdy inni lekarze zgłaszają obiekcje sumienia. Katolik, spełniając tego typu funkcje, mógłby, w moim przekonaniu, zachować spokój sumienia, o ile wykonując swoje kompetencje skorzystałby z okazji, aby wyrazić swoje zdanie odrębne i z zachowaniem wszelkich wymogów prawa oraz praw podmiotowych zachęcić matkę do urodzenia dziecka. Bez znajomości szczegółów istniejącej praktyki trudno przesądzić w tej sprawie, jednak z całą mocą trzeba podkreślić, że odpowiedzialność za aborcję dotyczy głównie rodziców dziecka, lekarza wykonującego zabieg, a także wszystkich, którzy nakłaniali do jego wykonania. Zacznie poważniejszy dylemat związany z administrowaniem prawa do aborcji został już przed laty definitywnie rozstrzygnięty przez Stolicę Apostolską. Po zjednoczeniu Niemiec doszło do znacznej liberalizacji tamtejszego prawa chroniącego życie ludzkie. Konstytucja niemiecka wciąż jednoznacznie je broni, podobnie czyni ustawa z 1995 r., jednak tylko wobec dzieci, które ukończyły 12. tydzień życia. Młodsze dzieci mogą podlegać aborcji praktycznie z każdego powodu, jeśli tylko matka przedstawi certyfikat poświadczający, że odbyła w tej sprawie konsultacje w poradni rodzinnej. Spośród 1685 placówek uprawnionych w Niemczech do udzielania takich konsultacji aż 264 prowadzone były przez katolickie stowarzyszenia kościelne. Te ostatnie w 1996 r. wydały łącznie ponad 20 tys. certyfikatów, a jednocześnie przekonały ok. 23 proc. swoich pacjentek do rezygnacji z aborcji. Mimo to, w marcu 1998 r. papież Jan Paweł II wezwał biskupów niemieckich do rezygnacji wydawania certyfikatów konsultacyjnych, nazywanych przez niektóre środowiska „licencją na zabijanie”. Jesienią następnego roku katolickie poradnie podporządkowały się temu zaleceniu. Zachowując wszelkie proporcje nasz dylemat jest znacznie prostszy. Nie chodzi bowiem o wydanie dokumentu będącego warunkiem wykonania aborcji, czyli o otwarcie dostępu do aborcji, a jedynie udzieleniu informacji pozwalającej na zachowanie przysługującego już dostępu do aborcji w trybie zwykłym, ustalonym przez prawo (skądinąd niesłuszne z punktu widzenia etyki chrześcijańskiej), nie zaś wyłącznie w trybie nadzwyczajnym, jaki z braku takiej decyzji byłby możliwy tylko w drodze kolejnych odwołań czy skargi sądowej. Naturę tego działania można łatwo wyjaśnić właśnie na przykładzie jego przeciwieństwa. Czym byłaby odmowa wskazania miejsca wykonania aborcji? Byłaby wadliwym postępowaniem administracyjnym, które z racji jego natury najłatwiej byłoby zaskarżyć w sądzie administracyjnym, przy czym uzyskanie wysokiego odszkodowania z tytułu tej skargi byłoby absolutnie pewne. Kto wie, być może państwo, a więc jego urzędnicy i obywatele, powinni płacić taką cenę za próbę ocalenia życia choćby jednego dziecka. Niestety, w tym samym wypadku równie prawdopodobny jest dalszy scenariusz zdarzeń, którego nieuchronnym elementem byłaby destabilizacja polityczna dokładnie na tym samym grząskim gruncie, na którym przed laty udało się zawrzeć dzisiejszy kompromis prawny. Tej ceny, jeśli uwzględnimy aktualne nastroje społeczne, na pewno nie warto płacić.