Homilia Benedykta XVI podczas Mszy św. z biskupami, seminarzystami, nowicjuszami i nowicjuszkami
wszyscy wstydzimy się z powodu nadużyć seksualnych, jakich dopuścili się niektórzy duchowni i osoby konsekrowane w tym kraju. Jest mi naprawdę bardzo przykro z powodu bólu i cierpień, jakich doznały ofiary tych nadużyć, i zapewniam, że jako ich pasterz cierpię razem z nimi - powiedział Benedykt XVI podczas Mszy św. w katedrze w Sydney.
Drodzy bracia i siostry!
W tej pełnej majestatu katedrze z wielką radością witam moich braci biskupów i kapłanów, diakonów, osoby konsekrowane i wiernych świeckich archidiecezji Sydney. Kieruję specjalne słowa powitania do obecnych pośród nas seminarzystów oraz młodych braci i sióstr zakonnych. Podobnie jak młodzi Izraelici z dzisiejszego pierwszego czytania, są oni dla ludu Bożego znakiem nadziei i odnowy; tak jak tamci młodzi Izraelici będą mieli za zadanie budować dom Boży dla nadchodzącego pokolenia. Kiedy podziwiamy tę wspaniałą budowlę, przychodzą nam na pamięć liczni księża, zakonnicy i zakonnice oraz ludzie świeccy, którzy na różne sposoby przyczynili się do zbudowania Kościoła w Australii. W szczególności myślimy o rodzinach osadników, którym o. Jeremiasz O’Flynn w chwili swego odjazdu powierzył Najświętszy Sakrament. Ta ”mała trzódka” z miłością przechowywała ów cenny skarb i przekazywała go następnym pokoleniom, które wzniosły to wspaniałe tabernakulum na chwałę Bożą. Cieszmy się z ich wierności i wytrwałości i z oddaniem kontynuujmy ich mozolne dzieło, którego celem jest szerzenie Ewangelii, nawracanie serca i wzrastanie Kościoła w świętości, jedności i miłości bliźniego!
Będziemy za chwilę konsekrować w tej wspaniałej katedrze nowy ołtarz. Jak dobitnie przypomina nam jego rzeźbione obramowanie, każdy ołtarz jest znakiem Jezusa Chrystusa, obecnego pośród swego Kościoła jako kapłan, ołtarz i baranek ofiarny (por. 5. Prefacja wielkanocna). Ukrzyżowany, pogrzebany i zmartwychwstały, przywrócony do życia w Duchu i siedzący po prawicy Ojca, Chrystus stał się naszym Najwyższym Kapłanem, na wieki wstawiającym się za nami. W liturgii Kościoła, a nade wszystko w ofierze Mszy św. składanej na ołtarzach całego świata, zachęca nas - którzy jesteśmy członkami Jego mistycznego Ciała – do współuczestniczenia w Jego ofierze. Wzywa nas, jako lud kapłański nowego i wiecznego Przymierza, byśmy w jedności z Nim składali nasze codzienne trudy i cierpienia jako ofiarę dla zbawienia świata.
W dzisiejszej liturgii Kościół przypomina nam, że my także – podobnie jak ten ołtarz – zostaliśmy konsekrowani, "włączeni" do służby Bogu i do budowania Jego królestwa. Zbyt często jednak znajdujemy się w świecie, który wolałby Boga "wyłączyć". W imię ludzkiej wolności i niezależności pomija się milczeniem imię Boga, religię ogranicza się do prywatnej pobożności, a wiarę wyklucza się z życia publicznego. Tego typu mentalność, w rażący sposób sprzeczna z Ewangelią, może niekiedy nawet zaciemnić nasz sposób rozumienia Kościoła i jego misji. My także możemy mieć pokusę, by życie religijne sprowadzić do sfery uczuć, osłabiając w ten sposób jego zdolność budowania zgodnej wizji świata i prowadzenia głębokiego dialogu z wieloma innymi światopoglądami, rywalizującymi o umysły i serca ludzi żyjących w naszych czasach.
