Dzieło św. Jakuba

Zapytany o wkład, jaki mówiący po hebrajsku katolik Ziemi Świętej może wnieść w dialog chrześcijańsko-żydowski, o. Neuhaus powiedział: „Hebrajskojęzyczny katolik żyje w jedynym na świecie społeczeństwie, w którym Żydzi stanowią większość, w którym rytm codziennego życia wytycza żydowska religia, historia i kultura. Dla nas katolicka refleksja nad żydowską tożsamością Jezusa i nad żydowskimi korzeniami naszej wiary nie jest tylko jednym z elementów posoborowej odnowy Kościoła, ale wiąże się również z naszą codzienną egzystencją. Tutaj dialog prowadzi się z Żydami nie jako z marginalną mniejszością, ale jako z dominującą większością. Podejmując wysiłek inkulturacji, staramy się włączać w naszą katolicką tożsamość, w naszą liturgię i sposób myślenia to codzienne spotkanie z judaizmem i z żydowskim społeczeństwem. Ma to miejsce właśnie w kraju, który stoi w centrum biblijnych wydarzeń, na ziemi, w której żył biblijny Izrael, a jego prorocy i Jezus, nasz Pan, nauczali”. Kolejne pytanie agencji Zenit dotyczyło liczebności katolików języka hebrajskiego i problemów, jakie przeżywają oni w izraelskim społeczeństwie. „Mamy dziś ośrodki w czterech głównych miastach Izraela: Jerozolimie, Tel Awiwie-Jafie, Hajfie i Beer-Szebie. Wierni rozproszeni są też w innych miejscach. Jesteśmy bardzo małą wspólnotą, w której skład wchodzą tylko setki ludzi. Mimo małej liczebności i powolnego wzrostu nasze ośrodki są żywotne. Stanowią prawdziwe oazy modlitwy i braterstwa. Niemniej jednak musimy pokonywać liczne problemy. Nasze niewielkie wspólnoty są bardzo zróżnicowane. Obok rodowitych Izraelczyków mamy wiernych pochodzących z całego świata: m.in. z Rosji, Francji, Polski, USA, Włoch, Indii. Część jest w Izraelu od dawna, inni dopiero co przybyli. Nie wszyscy znają dobrze język. Niektórzy przyjęli chrzest jako dzieci, inni w starszym wieku. Pracujący u nas księża pochodzą głównie z Europy i potrzebują dużo czasu, by poznać język i kulturę. Nasi wierni żydowskiego pochodzenia to często osoby samotne, które, przyjmując katolicyzm, dokonały odważnej życiowej decyzji i przyszły do nas bez rodzin. Niektórzy spotkali się z oporami ze strony własnych krewnych i ogólnie w społeczeństwie, co sprawiło, że nieraz kryją się ze swą wiarą przed otoczeniem. Rodziny, które przybyły niedawno – zwłaszcza z krajów byłego Związku Radzieckiego – często decydują się ostatecznie na opuszczenie Izraela, by móc wychowywać swe dzieci w katolicyzmie. Ci, którzy tu pozostają, niejednokrotnie muszą pogodzić się z faktem, że ich dzieci asymilują się ze zlaicyzowaną częścią żydowskiego społeczeństwa”. Większość katolików Ziemi Świętej to wierni arabskojęzyczni. Jakie kontakty z nimi ma Stowarzyszenie św. Jakuba? „Relacje między katolikami hebrajskojęzycznymi a ich arabskimi braćmi i siostrami w wierze są złożone ze względu na naszą trudną sytuację polityczną. Jednak nasi kościelni zwierzchnicy strzegą jedności Kościoła jako świadectwa, że pojednanie i pokój są możliwe. W Beer-Szebie i w Hajfie, gdzie napięcia polityczne nie są tak silne, zdarza się, że katolicy arabscy uczestniczą w naszych nabożeństwach. Warto podkreślić, że wikariuszem patriarchalnym wspólnot hebrajskojęzycznych jest teraz o. Pierbattista Pizzaballa, będący równocześnie kustoszem Ziemi Świętej. Jako przełożony franciszkanów na tym terenie pełni on też ważną rolę względem katolickich wspólnot arabskich. Emerytowany obecnie patriarcha łaciński Jerozolimy Michel Sabbah, który był pierwszym palestyńskim Arabem na tym stanowisku, mówi płynnie po hebrajsku. Ja sam, będąc sekretarzem generalnym hebrajskojęzycznego wikariatu, jestem równocześnie profesorem Pisma Świętego w arabskojęzycznym seminarium patriarchalnym i na palestyńskim uniwersytecie katolickim w Betlejem”.