Bożonarodzeniowe orędzie „Urbi et Orbi" 2008 Benedykta XVI

Apparuit gratia Dei Salvatoris nostri omnibus hominibus” (Tt 2, 11). Drodzy bracia i siostry, słowami apostoła Pawła ponawiam radosną wieść Narodzenia Chrystusa: tak, dziś „ukazała się łaska Boga, który niesie zbawienie wszystkim ludziom”! Ukazała się! Oto, co Kościół obchodzi dzisiaj. Łaska Boga, bogata w dobroć i czułość, nie jest już ukryta, lecz „ukazała się”, objawiła się w ciele, pokazała swoje oblicze. Gdzie? W Betlejem. Kiedy? Za Cezara Augusta, podczas pierwszego spisu ludności, o którym wspomina także ewangelista Łukasz. Kto zaś jest odkrywcą? Noworodek, Syn Maryi Dziewicy. W Nim ukazała się łaska Boga, naszego Zbawiciela. Dlatego Dziecię to nazywa się Jehoszua, Jezus, co znaczy „Bóg zbawia”. Łaska Boga ukazała się: oto dlaczego Boże Narodzenie jest świętem światła. Nie światła całkowitego, które ogarnia wszystko w środku dnia, ale jasności, która pojawia się w nocy i która rozchodzi się z określonego punktu we wszechświecie: z groty betlejemskiej, gdzie boskie Dzieciątko „przyszło na świat”. W rzeczywistości to Ono jest tym światłem, które rozchodzi się, jak doskonale ukazują to liczne obrazy przedstawiające Narodzenie. Ono jest światłem, które pojawiając się przebija przez opary, rozsuwa ciemności i pozwala nam zrozumieć sens i wartość naszego życia i historii. Każda szopka to proste i wymowne zaproszenie do otwarcia serca i umysłu na tajemnicę życia. To spotkanie z życiem nieśmiertelnym, które stało się śmiertelne w mistycznej scenie Bożego Narodzenia; scenie, którą możemy podziwiać także tu, na tym Placu, jak i w niezliczonych kościołach i kaplicach na całym świecie i w każdym domu, gdzie czczone jest imię Jezus. Łaska Boga ukazała się wszystkim ludziom. Tak, Jezus, oblicze Boga-który-zbawia, nie ukazało się jedynie nielicznym, niektórym, lecz wszystkim. To prawda, że w skromnym, prostym betlejemskim mieszkaniu spotkało Go niewiele osób, On jednak przyszedł dla wszystkich: Żydów i pogan, bogatych i biednych, bliskich i dalekich, wierzących i niewierzących – wszystkich. Łaska nadprzyrodzona, z woli Boga, przeznaczona jest dla każdego stworzenia. Trzeba jednak, aby istota ludzka przyjęła ją, wypowiedziała swoje „tak”, jak Maryja, ażeby serce rozjaśnił promień owej boskiej światłości. Owej nocy Słowo wcielone przyjęli Maryja i Józef, którzy czekali na Nie z miłością oraz pasterze, którzy czuwali przy swych stadach (por. Łk 2, 1-20). Mała wspólnota zatem przybiegła oddać cześć Dzieciątku Jezus; mała wspólnota, która reprezentuje Kościół i wszystkich ludzi dobrej woli. Dziś także ci, którzy w życiu czekają na Niego i szukają Go, spotykają Boga, który z miłości stał się naszym bratem; ci, którzy sercem zmierzają do Niego, pragną poznać Jego oblicze i przyczynić się do przyjścia Jego Królestwa. Sam Jezus powie w swym przepowiadaniu: ubodzy duchem, strapieni, cisi, pragnący sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, pokój niosący, prześladowani za sprawiedliwość (por. Mt 5, 3-10). Oni rozpoznają w Jezusie oblicze Boga i ruszają w dalszą drogę, jak pasterze w Betlejem, odnowieni w sercu przez radość Jego miłości.