Sejmowa poprawka umożliwi renowację Ławry w Supraślu

Poprawka w sprawie Supraśla została odrzucona podczas głosowania w Sejmie. Zabiegi i mediacje posła, który jest także redaktorem naczelnym „Przeglądu Prawosławnego”, doprowadziły do uchwalenia jej w Senacie. 9 stycznia podczas głosowania nad budżetem na 2009 rok, Sejm przyjął poprawkę Czykwina (421 głosów „za”, 5 głosów „przeciw”, nikt się nie wstrzymał). 1,5 mln dotacji pozwoli mnichom supraskiego monasteru na kontynuowanie prac przy dzwonnicy i na zakończenie renowacji zewnętrznej pozostałych budynków monasterskich. Za pieniądze z poprzedniej dotacji (także 1,5 mln zł) przyznanej dzięki inicjatywie tego samego posła, w 2008 roku wykonano remont dzwonnicy (zabrakło na blachę i pokrycie dachu). Ostatnia poprawka budżetowa posła Eugeniusz Czykwina, jak i poprzednia, to jedyne poprawki zgłoszone przez posłów z Podlasia, które zostały uchwalone podczas głosowań nad budżetem państwa. Pierwszą cerkiew i klasztor w Supraślu ufundował w 1550 roku Aleksander Chodkiewicz, wojewoda nowogrodzki, który sprowadził tam mnichów z Ławry Pieczerskiej w Kijowie. Przez pierwsze sto lat klasztor supraski pozostawał pod jurysdykcją prawosławną i był nawet wizytowany przez patriarchę Konstantynopola. Unię brzeską przyjął - według różnych źródeł - w 1601 lub 1604 roku. Przy unii klasztor trwał przez 236 lat; w 1839 roku Moskwa ostatecznie zlikwidowała obrządek unicki, a katoliccy zakonnicy, którzy doprowadzili ośrodek do świetności, w tym wznieśli owe sporne do dziś budynki, zostali brutalnie przegnani. Mnisi prawosławni byli gospodarzami klasztoru do 1915 r. W latach 1930-1950 posługę religijną pełnili tam katoliccy księża salezjanie. W 1950 r. po zajęciu klasztoru przez państwo, został umieszczony w nim zespół szkół mechanizacji rolnictwa. W 1991 roku dwa spośród klasztornych obiektów - cerkiewkę św. Jana Teologa z 1890 r. i przylegający do niej budynek - zostały przekazane Kościołowi prawosławnemu, który przystąpił do rekonstrukcji także innych budynków. We wrześniu 1993 r. rząd podjął decyzję o nieodpłatnym przekazaniu parafii prawosławnej także trzech pozostałych obiektów: pałacu archimandrytów, głównego gmachu klasztoru i dzwonnicy z bramą wejściową. Decyzję tę zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kuria Metropolitalna w Białymstoku, która także wniosła pozew do sądu wojewódzkiego o przyznanie jej praw własności do tych trzech budynków. Argumentowano, że przez większość swej historii klasztor należał do Kościoła rzymskokatolickiego.