Bądźmy świadkami Chrystusa w rodzinie

Broniąc małżeństwa i rodziny bronimy zdolności demokracji do trwania w czasie. Każda bowiem demokracja napotyka na podstawowe, nieuniknione i niekończące się wyzwanie: jak przekształcić tyranów, jakimi wszyscy jesteśmy w wieku, powiedzmy, 2 lat – w demokratów? Jak uparte dzieci zmieniają się w odpowiedzialnych dorosłych? Gdzie uczymy się, że życie przeżywane tylko dla samego siebie, lub zdobycia władzy czy przyjemności nie jest życiem ani szlachetnym ani szczęśliwym, ani też sprzyjającym demokratycznemu obywatelstwu? Uczymy się tego w rodzinie i uczymy się tego w małżeństwie. Rodzina jest miejscem, w którym ci wszyscy piękni i krnąbrni dwuletni tyrani są przekształcani w przyszłych demokratycznych obywateli. Później w życiu małżeństwo, z jego rytmami dawania i otrzymywania, poświęcania się i przyjmowania poświęcenia drugiej osoby, pomaga nam w odwrocie ze skupienia się na samych sobie, co jest historią ludzkiego dojrzewania. Prawo Daru i Pierwsza Szkoła Wolności Chyba najtrwalszym fałszem, jaki przeniknął do 21 wieku z wieku 20-go jest herezja asertywności: psychologiczne twierdzenie, że ludzkie szczęście odnajduje się w podkreślaniu własnego „ja” oraz związane z tym polityczne twierdzenie, iż celem demokracji jest spełnianie pragnień imperialnie niezależnego Ja. Małżeństwo, z drugiej strony, jest szkołą, w której zdobywamy wyższy stopień naukowy z dyscypliny, którą rozpoczęliśmy studiować jako dzieci, żyjąc w naszych rodzinach: dyscypliny daru z samych siebie, która uczy nas, że to ofiarowanie, nie asertywność, jest królewską drogą ludzkiego rozwoju, ludzkiego szczęścia oraz prawdziwej dojrzałości. Jan Paweł II nazwał to „Prawem Daru”, często cytował dyskusję nad tym zagadnieniem podczas soboru Watykańskiego II w swym nauczaniu oraz umieścił prawo daru z samego siebie w centrum swego filozoficznego personalizmu oraz swej etyki.[2] Pierwsza szkoła, w której uczymy się prawdy zawartej w Prawie Daru, rodzina – ojciec, matka i dzieci – jest także pierwszą szkołą wolności. To w rodzinie uczymy się, że wolność nie jest samowolą: jest ona wolnym wyborem dobra ze względu na prawy powód oraz czynieniem owego dobra jako moralnego przyzwyczajenia lub cnoty. W taki to sposób zdrowie rodzinnego życia jest istotną miara zdrowia demokratycznego życia w społeczeństwie: nie dlatego, jakoby rodziny były mini-demokracjami, bo takowymi nie są, ale ponieważ w rodzinie uczymy się przyzwyczajeń serca i umysłu, które pozwalają nam być obywatelami demokracji. Demokracja bowiem nie jest jedynie zestawem procedur – jeśli demokracja jest stylem życia charakteryzującym się uprzejmością, tolerancją, szacunkiem dla innych, różniących się od nas oraz rozumną i ożywioną debatą – to rodzina jest pierwsza szkołą, w której uczymy się podstawowych umiejętności lub cnót demokratycznego sposobu życia. Nie bez powodu komunistyczne rządy robiły wszystko co w ich mocy, by złamać klasyczne struktury życia rodzinnego. Człowiek bezpieczny w miłości swej rodziny jest człowiekiem zdolnym do oporu wobec tyranii. Dzieci wychowywane do prawego życia przez swych kochających rodziców nie mogły być zamieniony w małe roboty przez komunistyczne organizacje młodzieżowe. Rodziny żyjące w szczerości wobec siebie były mniej podatne na komunistyczną kulturę kłamstwa oraz lepiej przygotowane na podejmowanie ryzyka mówienia prawdy, co jest częścią tego, co Jan Paweł II nazwał „ryzykiem wolności” przemawiając do Zgromadzenia Ogólnego ONZ w 1995. Gdyby polskiemu komunizmowi udało się zniszczyć tkankę polskiego życia rodzinnego w dziesięcioleciach następujących po II Wojnie Światowej, nie byłoby rewolucji 1989 roku.