W telewizyjnym kręgu wiary

W odróżnieniu od wczorajszych działań, dzisiaj w realizacji bierze udział więcej osób. Trzy zajmują się oświetleniem, dwie ustawieniem kamer, przychodzą zaproszeni goście, producent, prowadząca, charakteryzatorka, reżyser, operatorzy dźwięku, obrazu. Po studiu krząta się kilkanaście osób. Prawie godzinna praca całej ekipy przynosi efekty. Wszystko jest już ustawione. – Uwaga. Za chwilę zaczynamy – słychać głos reżysera. W studiu za niecałą minutę rozpocznie się nagranie.

W reżyserce

Wszyscy obserwują telewizory ustawione jeden obok drugiego. Reżyser podaje ostatnie szczegóły nagrania. Każe prowadzącej lekko obrócić się w prawo i trochę wyżej podnieść głowę. Zaczyna się nagranie. Napisy z imieniem i nazwiskiem gościa programu wprowadzane są za pomocą komputera. Jednym przyciskiem klawiatury są umieszczane na ekranach naszych telewizorów i tak samo z nich ściągane. W reżyserce już widzimy, jak będzie wyglądał cały program. Na środkowym ekranie obserwujemy główną jego wersję. Wszystko, co przygotował dzień wcześniej montażysta, przeglądane jest teraz od początku. W miejscach, gdzie zostawił wolną taśmę, zgodnie z założeniem, nagrywane są rozmowy z gośćmi. Każdy spełnia określoną rolę. Twórcy programu decydują, jak ostatecznie ma wyglądać ,,W kręgu wiary”. Nagrywanie nie trwa długo. Zabiera ponad godzinę. Jest to ostatni etap tworzenia programu. Pozostaje jedynie wyemitować napisy końcowe. Jedno wciśnięcie przycisku „enter” – i program jest gotowy do emisji. Kiedyś zapytałem kolegów z uczelni, czy oglądają programy katolickie, religijne, a jeśli tak, to dlaczego. Odpowiadali, że raczej rzadko, tylko wtedy, gdy trafią na nie przypadkowo. Jedna z koleżanek po długim namyśle stwierdziła, że są to audycje, dzięki którym poznaje ludzi, tematy, wydarzenia nieprezentowane w mediach. A jednocześnie sprawy powszechnie znane i nagłaśniane przedstawiane są w nich bez niepotrzebnych emocji, sensacji, agresji, często w zupełnie innym świetle. Uznała, że te programy są bardziej wiarygodne, wyciszające i uspokajające. Z budynku telewizji wychodzę późnym popołudniem. Niestety, pada. Wspaniały świat kamer, ekranów, reflektorów, mikrofonów i głośników szybko zniknął. Mimo to jestem zadowolony i uśmiechnięty. Już wiem, dlaczego dla wielu osób upragnioną nagrodą jest wizyta na planie filmowym ulubionego serialu. Niezapomniane wspomnienia z trochę innego świata zostaną w pamięci na długo…