Izraelczycy podziwiali ich wiarę

Poznali się w Izraelu. Połączyły ich miłość, wiara i szacunek do tradycji, także kulinarnej. Święta wielkanocne uważają za najważniejszy czas w ich kalendarzu. Nigdy nie zapomną świąt paschalnych, które przeżyli w Izraelu. Jak twierdzą – było to czytanie Ewangelii na ulicach Jerozolimy. Dla przyjaciół z Tel-Avivu przygotowali polskie śniadanie wielkanocne i opowiadali o zwyczajach chrześcijan i tym, co nas łączy z Żydami.

Chciał być żołnierzem. Marzył o tym odkąd pamięta. Ale jego plany i marzenia pokrzyżował w pewnym sensie brat, który wyjechał do pracy w Izraelu i ufundował mu pielgrzymkę do Ziemi Świętej. - Był to rok 1990. Zwiedziłem Betlejem, Jerozolimę i inne święte miejsca. Gdy kończyła się pielgrzymka, przyjechałem do Tel-Avivu, żeby spotkać się z bratem. Pracował w restauracji. Zabrał mnie od grupy pielgrzymkowej i zakwaterował u siebie, mówiąc, że powinienem zostać, bo jest dla mnie praca w ambasadzie amerykańskiej - opowiada Grzegorz Dechnik. Po dwóch latach pracy w ambasadzie Grzegorzowi trafiła się okazja lepszego zajęcia. Miał zostać szlifierzem diamentów w największej placówce tego typu w Izraelu. Pracował w szlifierni diamentów 16 lat. Wrócił na stałe do Polski, gdy postanowił oświadczyć się Izabeli, którą poznał w Tel-Avivie. - Musiał się uczyć życia w Polsce na nowo. Wiem, że Bóg dał nam siłę, żebyśmy mogli żyć razem i szczęśliwie - wyznaje Izabela.

Znaczna część Izraelczyków traktuje święta jako sposobność do spotkania się przy stole. - Przeciętni Izraelczycy często nie wiedzą zbyt wiele na temat obrzędów i zwyczajów czy symboli dotyczących Seder Pesach, zupełnie inaczej wygląda to u Żydów ortodoksyjnych. Jedynym elementem łączącym religijność z tradycją stanowiła kuchnia. Dania wymienione w Księdze Wyjścia często znajdują się na stole – wyjaśnia Izabela. Na stole w domu żydowskim zamiast pieczywa pojawiają się maca oraz jagnięcina z gorzkimi ziołami, dania symbolizujące pospieszne wyjście z Egiptu.

Izabela i Grzegorz spędzili razem święta paschalne w Izraelu dokładnie wtedy, gdy według kalendarza Pascha była obchodzona w tym samym czasie przez Żydów i chrześcijan. - Było to dla nas niesamowite doświadczenie. Wielki Piątek przeżywaliśmy w Jerozolimie. Z nieba lał się żar. Na uliczkach były tysiące ludzi. Słychać było krzyk arabskich dzieci, które chciały sprzedać pieczywo i napoje. Zewsząd nacierali turyści religijni, którzy chcieli odwiedzić święte miejsca. Dookoła stała policja czuwająca nad porządkiem i bezpieczeństwem. Wtedy poczuliśmy, że ta nasza obecność to modlitwa do Boga. On szedł z krzyżem w takim tłumie i hałasie, w upale. Via Dolorosa była w czasie Jego drogi pełna ludzi. Jedni szli za Nim i drwili, inni coś krzyczeli, jeszcze inni szykowali się na święto - wspominają Izabela i Grzegorz.

Niedzielę zmartwychwstania przeżyli w kościele w Jafie. Liturgii przewodniczył ks. prałat Grzegorz Pawłowski. - To zupełnie inna sytuacja niż przeżywanie świąt w Polsce. Wiadomo, że Izrael rządzi się prawami żydowskimi. Autobusy nie jeżdżą w czasie święta Pesach, więc było to utrudnienie dla tych, którzy chcieli dojechać do kościoła. Uderzyło nas to, że spodziewaliśmy się pełnego kościoła, tak jak u nas, a było całkiem niewiele osób. Tego samego dnia było błogosławieństwo pokarmów na stół wielkanocny - opowiadają Izabela i Grzegorz.

- Udało mi się jakoś przewieźć z Polski produkty, żeby zrobić śniadanie wielkanocne. Była to dla mnie ważna okazja, żeby opowiedzieć moim przyjaciołom z Izraela o symbolice oraz o wspólnych zwyczajach. Takim elementem łączącym nasze tradycje kulinarne są jajka – tłumaczy Iza.

Twierdzą, że Bóg się o wszystko zatroszczy i niczego im nie zabraknie, jeśli w święta nie otworzą „Mandragory”. Niektórzy nawet się dziwią, że Stare Miasto w Lublinie tętni życiem w czasie Triduum Paschalnego, a restauracja żydowska zamknięta. - Pan Bóg troszczy się o nasze pieniądze. Nie moglibyśmy myśleć inaczej. Doświadczyliśmy tego nieraz. Nie wstydzimy się swojej wiary - mówią właściciele restauracji.