Abp Mokrzycki: Bałem się pracy z Janem Pawłem II

„Kiedy jednak musiałem coś zreferować lub przedstawić Janowi Pawłowi II, był zawsze spokojny i bezpośredni” - stwierdził. Abp Mokrzycki zawarł swoje wspomnienia w książce „Najbardziej lubił wtorki”. KAI: Książka. „Najbardziej lubił wtorki” to zapis wspomnień Księdza Arcybiskupa z 9 lat posługi u boku Jana Pawła II. Mówi się dziś o papieżu jako o człowieku wielkim i świętym, takim bez wątpienia był. Natomiast chciałem zapytać, jakim człowiekiem był on na co dzień? - Kiedy mówimy o świętości jakiegoś człowieka, to często wyłączamy go z takiego codziennego, naturalnego życia. W swojej książce chciałem pokazać człowieka świętego, ale w jego codziennym życiu, pokazać jego człowieczeństwo. Był to człowiek normalny, modlący się, pracujący, nawiązujący kontakt z wieloma ludźmi, przebywający wśród ludzi. Święty jest normalnym człowiekiem. Każdy z nas powinien dążyć do takiej świętości, wiodąc normalne i codzienne życie, aby rozwijać w sobie pełnię człowieczeństwa. KAI: W codziennych kontaktach Ojciec Święty potrafił zwracać uwagę na najdrobniejsze szczegóły, które czasem umykały współpracownikom? - Ojciec Święty potrafił zwrócić nam uwagę na szczegóły, które mogły nam w pośpiechu umknąć. W czasie audiencji, kiedy przybywało do niego wielu pielgrzymów, wydawało się, że jest zmęczony, że już dokucza mu rzymskie słońce, a jednak np. nigdy nie opuścił chorych, którzy przybyli na spotkanie. Był bardzo wrażliwy na człowieka słabego i cierpiącego. Nigdy też nie przeszedł obojętnie obok młodzieży, której udało się przedrzeć przez ochronę i do niego podbiec. Nie chciał zawieść drugiego człowieka. Uczył nas wrażliwości na bliźniego. KAI: Ksiądz Arcybiskup był młodym kapłanem, kiedy zaczął posługiwać u boku Jana Pawła II. Czy nie czuł się Ksiądz Arcybiskup nieraz zaskoczony jakimś zachowaniem papieża? - Zaskakiwała jego spontaniczność. Na początku mojej posługi nie wiedziałem, że Ojciec Święty jest takim patriotą. Śpiewał pieśni patriotyczne, zwracał uwagę na rocznice, np. powstań narodowych. Wieczorami w sierpniu często śpiewaliśmy np. piosenki z powstania warszawskiego. Był na nie bardzo wrażliwy. Oprócz religijności mocno ujawniał się w nim wielki patriotyzm. KAI: Mówiliśmy o człowieczeństwie Jana Pawła II. Był on także wzorem kapłana. Na co w kapłaństwie Jana Pawła II, Ksiądz Arcybiskup zwróciłby szczególną uwagę? - Właściwie wszystko u Jana Pawła II jest godne naśladowania. Myślę, że tym, co było najważniejsze w jego kapłaństwie to jak papież sprawował Eucharystię. Ojciec Święty do każdej Mszy św. bardzo długo przygotowywał się duchowo przez rozważanie i medytację. Widząc go w czasie sprawowania Eucharystii było się przekonanym, że przez jego usta i ręce dokonuje się zbawienie świata i odkupienie człowieka. Papież zwracał też uwagę na intencje Mszy św. i przeżywał każdą liturgię całą głębią ducha, a nie w sposób rutynowy. Myślę, że Jan Paweł II może być wzorem dla każdego kapłana. Na mnie osobiście robiło olbrzymie wrażenie wielkie skupienie Ojca Świętego przy każdej, codziennej Mszy św. Chciałbym w swoim życiu dojść do takiego stopnia duchowej koncentracji, aby móc w pełni przeżywać każdą Eucharystię.