Benedykt XVI ogłosił pięcioro nowych świętych

Gdy w 1387 zmarła jego żona, Noniusz nie ożenił się po raz drugi, ale jeszcze bardziej pogłębił w sobie wiarę. Wyrzekł się części swych dóbr rodowych i prowadził życie częściowo pokutnicze. W końcu w 1422 całkowicie zaskoczył dwór, wyrzekając się świata i wstępując do założonego przez siebie klasztoru karmelitów w Lizbonie. Został tam zwykłym bratem, przyjmując imię Noniusza od Świętej Maryi Panny. Tam też zmarł w Niedzielę Wielkanocną 1 kwietnia 1431. Chociaż odszedł w opinii świętości i jako bohater narodowy, a w jego pogrzebie uczestniczył cały dwór, jego kult potwierdził oficjalnie dopiero 23 stycznia 1918 Benedykt XV.. 4. Gertruda (Geltrude/Gertrude) Comensoli (18 I 1847-18 II 1903) – Włoszka, dziewica, założycielka Instytutu Sióstr Czcicielek i Instytutu Sióstr Sakramentek z Bergamo. Urodziła się jako piąte z dziesięciorga dzieci w ubogiej, głęboko religijnej rodzinie w Bienno koło Brescii. Na chrzcie otrzymała imię Caterina (Katarzyna). Już we wczesnym dzieciństwie czuła powołanie zakonne, spędzając wiele czasu na modlitwie i rozmyślaniach. Na pytanie, co robi, odpowiadała zwykle: „Myślę”. Gdy w wieku 7 lat przyjęła I komunię św., ślubowała „wieczną miłość z Jezusem”. W 1862 wstąpiła do Zgromadzenia Córek Miłosierdzia, założonego przez św. Bartłomieję Capitanio (1807-33), ale gdy po kilku latach zachorowała, musiała wrócić do domu. Po wyzdrowieniu, ze względu na zubożenie rodziny, opuściła strony ojczyste i wyjechała za pracą. Znalazła ją najpierw na plebanii ks. Giovanniego Battisty Roty w Chiari, którego trzy siostry były urszulankami Unii Rzymskiej (św. Anieli Merici), a gdy po kilku latach został on biskupem Lodi, Caterina podjęła pracę w domu książąt Fé-Vitali. Praca na dworze książęcym nie osłabiła w niej powołania zakonego. Za radą kapłanów, których spotykała, spełniła swe dawne marzenie o zgromadzeniu, które łączyłoby wychowanie dzieci, zwłaszcza ubogich i chorych, z adoracją Najświętszego Sakramentu. 15 grudnia 1882, dzięki pomocy ks. Francesco Spinellego powołała do życia w Bergamo Instytut Sióstr Adoratorek (lub Czcicielek), propagujący wieczystą adorację. Jako matka Gertruda została jego pierwszą przełożoną generalną. Ale po kilku latach trudności finansowe doprowadziły do rozejście się dróg obojga współzałożycieli i podziału zgromadzenia. Gertruda bardzo to przeżyła, ale po kilku latach, przy pomocy ks. Roty, obecnie biskupa Lodi, właśnie w tym mieście założyła nowy Instytut – Sióstr Sakramentek, zatwierdzony przez biskupa 8 września 1891. W pół roku później wróciła do Bergamo. Tam też zmarła w opinii świętości. W chwili jej śmierci zgromadzenie miało 16 domów ze 179 siostrami, które pracowały jako robotnice w przędzalniach, sierocińcach, opiekowały się młodymi dziewczętami i studentkami, chorymi i osobami w starszym wieku itp. Beatyfikował ją 1 października 1989 Jan Paweł II. 5. Katarzyna (Caterina) Volpicelli (21 I 1839-28 XII 1894) – Włoszka, założycielka Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Urodziła się w bogatej rodzinie mieszczańskiej w Neapolu. Zdobyła staranne wykształcenie i w wieku 20 lat wstąpiła do klasztoru wieczystych czcicielek Najświętszego Sakramentu, który jednak musiała opuścić w pół roku później ze względu na stan zdrowia. Gdy zmartwiona wracała do domu, jej spowiednik od 1854 i – jak go nazywała – „przyjaciel mojej duszy”, przyszły błogosławiony Ludwik z Casorii powiedział jej „Twoim przeznaczeniem, Katarzyno, jest Serce Jezusa”. W 1864 dowiedziała się o istnieniu stowarzyszenia Apostolat Modlitwy we Francji, co miało decydujące znaczenie dla jej przyszłych losów. Pod wpływem duchowości i charyzmatu tego ruchu i osobiście jego przełożonego – ks. Ranière’a, który w 1867 odwiedził Neapol, Katarzyna zaczęła myśleć o utworzeniu zgromadzenia, które szerzyłoby cześć Najświętszego Serca Jezusowego. I tak 1 lipca 1871 powołała do życia Instytut Służebnic Najświętszego Serca, który najpierw zatwierdził arcybiskup Neapolu kard. Sisto Riario Sforza, a 13 czerwca 1890 – Leon XIII. W maju 1884 nowy arcybiskup miasta kard. Guglielmo Sanfelice konsekrował sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa, które założycielka wzniosła obok domu macierzystego. Uczestniczyła ona ponadto aktywnie m.in. w I Krajowym Kongresie Eucharystycznym w Neapolu w 1891, uznając to za szczytowy akt swego apostolatu. Zmarła w Neapolu, ofiarowując swe życie za Kościół i za Ojca Świętego. Błogosławioną ogłosił ją Jan Paweł II w dniu 29 kwietnia 2001. Krzysztof Gołębiowski (KAI)