Rada Europy: konferencja „Nauczanie religii szansą dla Europy"

Zorganizowała ją Rada Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) pod patronatem przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Hansa Gerta Pötteringa i sekretarza generalnego Rady Europy Terry’ego Davisa. Konferencję rozpoczęło wystąpienie ks. prał. Aldo Giordano, stałego obserwatora Stolicy Apostolskiej przy Radzie Europy, który stwierdził, że w Europie pojawiło się znowu zainteresowanie nauczaniem religii. Jego zdaniem religia ma dużą wagę także dla polityki, choć niektórzy politycy używają jej w celach nie zawsze pozytywnych. Religia ma też wartość kulturową i kulturotwórczą. Jako nauka ukonstytuowana ma prawo być nauczana w szkołach. Jednocześnie religia jest mocno związana z osobistymi przeżyciami jednostki. Nie ma w tym sprzeczności. Przez analogię można ją przyrównać do miłości, którą, z jednej strony, można zgłębiać naukowo, a z drugiej strony przeżywać osobiście – wyjaśnił ks. Giordano. Z kolei bp Mariano Crociata, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Włoch zwrócił uwagę, że Europa jest dziś bardzo pluralistyczna, wielonarodowa i wieloreligijna. Kościół katolicki jest głęboko zaangażowany w proces integracji europejskiej i stara się przypominać instytucjom europejskim o tym, by stawiać osobę ludzką w centrum tego procesu. Kościół dba o to, aby Europie, a także w instytucjach europejskich był obecny chrześcijański sposób widzenia rzeczywistości. Dlatego nauczanie religii w szkołach wpisuje się w tę misje Kościoła, a ponadto pomaga zrozumieć dziedzictwo kulturalne Zachodu, naznaczone chrześcijaństwem i pomaga odpowiedzieć na najbardziej egzystencjalne pytania. Następnie ks. Vincenzo Annicchiarico, odpowiedzialny za nauczanie religii w Konferencji Episkopatu Włoch, przedstawił wyniki badań ekipy specjalistów, którzy analizowali nauczanie religii w rożnych krajach Europy. Zebrano 29 raportów narodowych i 4 syntetyczne i utworzono tablice synoptyczne rezultatów. Dokument końcowy ukazuje punkty wspólne nauczania religii i tematy warte dalszych studiów. Stwierdza, że nauczanie religii jest szansą dla Europy, bo nie jest ono czymś w rodzaju „archeologii religijnej”, ale jest żywe i pomaga rozwojowi człowieka do życia w sposób obywatelski w świecie współczesnym na bazie Ewangelii.