O. Salij: Dzień Dziękczynienia przyczyni się do zbudowania Świątyni Opatrzności

Czy ustanowienie specjalnego Dnia Dziękczynienia jest potrzebne? - Żyjemy zanurzeni bez reszty w darach Bożych. Darem Bożym jest już samo to, że istniejemy. Darem Bożym jest nasze zdrowie, zdolności, bliskie nam osoby – jak to powiedział Mikołaj Rej: „dobra żonka darem Bożym jest”. Darem Bożym jest to, że mamy co jeść i w co się ubrać. Darem Bożym są różne dobre rzeczy, które nas spotykają, ale kiedy przychodzą na nas jakieś złe rzeczy – choroby, nieszczęścia, krzywdy – wtedy również Bóg udziela nam swoich darów, abyśmy mogli jakoś sobie z tym złem poradzić. Codziennie otrzymujemy od Boga mnóstwo darów. To zanurzenie w darach Bożych może najwyraźniej objawia się w naszej zależności od powietrza, bez którego nie bylibyśmy w stanie przeżyć nawet kilku minut. Metafizycznie niemożliwe jest istnienie stworzeń, które nie zawdzięczałyby wszystkiego darowi Boga. To, że zdrowie jest wielkim darem Bożym, najmocniej odczuwamy wtedy, kiedy w chorobie musimy się o nie modlić. To, jak wspaniałym darem Bożym jest dziecko, najlepiej wiedzą niepłodni małżonkowie. Dziwne to, ale więcej wdzięczności odczuwamy, zanim dar otrzymamy, niż kiedy go już otrzymaliśmy. Po otrzymaniu daru zazwyczaj brakuje nam nawet tego minimum wdzięczności wobec Boga, jakim jest powstrzymanie się przynajmniej od aktywnej niewdzięczności. Przecież my nieustannie Jego darów nadużywamy, posługujemy się nimi niezgodnie z Jego wolą, a nawet przeciwko Niemu. Wdzięczności za dary Boże my, grzesznicy, musimy się dopiero uczyć. Słowo Boże – też dar Boży, i też przez nas wciąż niedoceniony – wiele mówi o dziękczynieniu Bogu za Jego dary. Gdzie możemy znaleźć przykłady dziękczynienia w Piśmie Świętym? - Właśnie! Raczej dziękczynienia, niż pouczeń, żeby o dziękczynieniu pamiętać. Ludzie Starego Testamentu umieli dziękować Bogu również za to, co mogło się wydawać ich własnym dziełem. Na przykład Eliezer, kiedy powiodła mu się misja matrymonialna, z jaką wysłał go Abraham, padł na kolana i dziękował Bogu, Jemu przypisując ten sukces. Znamienne, jak często na kartach Starego Testamentu dziękuje się Bogu za dar stworzenia. „Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie, służcie Panu z weselem” – to początek Psalmu 100. Jeszcze częściej dziękuje się Bogu za opiekę nad całym narodem. Kiedy Bóg obronił swój lud przed wojskami faraona, pierwszą rzeczą, jaką Izraelici wtedy zrobili, było wyśpiewanie Bogu pieśni dziękczynnej. Podobnie zachowali się powstańcy machabejscy po pokonaniu wojsk swoich ciemiężycieli: „Wracając śpiewali pieśni i dziękowali Bogu, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawość” (1 Mch 4,24). Ta ostatnia fraza: „bo na wieki Jego łaskawość” często pojawia się w dziękczynieniach Psalmów, zaś w Psalmie 136, który jest dziękczynieniem zanoszonym do Boga za różne poszczególne dzieła Jego opieki nad narodem, powtórzona jest aż 26 razy, w każdym wersecie tego Psalmu. A w Nowym Testamencie? - Dziękczynienie jest pierwszym tematem ewangelicznego opisu uzdrowienia dziesięciu trędowatych. Tylko jeden z nich wrócił do Pana Jezusa, żeby Mu podziękować. I tylko ten jeden, ten Samarytanin, został naprawdę uzdrowiony. „Idź, wiara twoja cię uzdrowiła” – powiedział mu Pan Jezus. Tylko on jeden doznał pełnego uzdrowienia, również uzdrowienia duszy. Pozostałych dziewięciu w ogóle nie pomyślało o tym, żeby Panu Jezusowi podziękować, dlatego poza oczyszczeniem z trądu ciała nie otrzymali nic więcej. Mamy jeszcze w Ewangelii opis pyszałka, zanoszącego do Boga dziękczynienie fałszywe. „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem taki jak inni" – modlił się faryzeusz i pouczał Pana Boga, jacy ci inni są okropni, a jaki on wspaniały. Łaską obdarzył Bóg wówczas celnika, który z pokorą bił się w piersi i modlił się: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”. Zwłaszcza listy apostoła Pawła przepełnione są dziękczynieniem. „Bogu mojemu dziękuję wciąż za was..." – mówi Paweł swoim duchowym dzieciom na początku 1 listu do Koryntian, potem to samo w liście do Filipian, do Kolosan, do Tesaloniczan. To wielkie przesłanie zwłaszcza dla rodziców i duszpasterzy. Zdecydowanie częściej powinniśmy modlić się za swoje dzieci – zarówno rodzone, jak duchowe. Bo wydaje się, że współcześni rodzice stosunkowo rzadko modlą się za swoje dzieci, a jeszcze chyba rzadziej dziękują za nie Panu Bogu. Przypomnę może jeszcze, jak ostro ocenił apostoł Paweł brak dziękczynienia. W pierwszym rozdziale listu do Rzymian, napisał o poganach, że „choć Boga poznali, nie oddali Mu czci ani dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich i zaćmione zostało bezrozumne ich serce” (Rz 1,21). Dla ludzi wierzących momentem dziękczynienia jest liturgia. - Szczytem dziękczynienia jest Eucharystia. Ten grecki wyraz oznacza właśnie dziękczynienie, wdzięczność. Warto wyjaśnić, dlaczego uobecnienie ofiary, jaką Pan Jezus złożył za nas na krzyżu, nazywa się Eucharystią, czyli Dziękczynieniem. Otóż na kartach Nowego Testamentu wyraz ten pojawia się, zwłaszcza w formie czasownikowej, bardzo często, ponad 60 razy. Wyraża on taką odpowiedź na Boże dary, jakiej sam Bóg się spodziewa. Przyjmować dary Boże „eucharystycznie” znaczy przyjmować je z wdzięcznością i zgodnie z zamysłem Boskiego Ofiarodawcy. Otóż wdzięczność nas, grzesznych, za Boże dary jest zawsze jakoś wybrakowana. Pierwszym człowiekiem, który w naszym współtworzonym przez grzech świecie przeszedł przez życie w postawie idealnej wdzięczności, był Jezus Chrystus – Syn Boży, który dla naszego zbawienia stał się jednym z nas. Wszystko, czym był w swoim człowieczeństwie, otrzymał – podobnie jak inni ludzie – od Przedwiecznego Ojca. Jednakże otrzymane dary – w przeciwieństwie do nas – przyjął z doskonałą wdzięcznością, w sposób doskonale zgodny z wolą swojego Boskiego Ojca.