O czym dyskutował Episkopat? - podsumowanie

Rok Kapłański Rozpoczynający się Rok Kapłański ustanowiony przez papieża Benedykta XVI był pierwszym tematem zebrania Episkopatu. W swoim wystąpieniu przewodniczący KEP abp Józef Michalik zwrócił uwagę, iż kapłani powinni odczuwać solidarność z Benedyktem XVI, zwłaszcza w obliczu krytyk, jakie go spotykają. W referacie rozpoczynającym obrady Episkopatu abp Michalik apelował też o świętość kapłanów, ich odpowiedzialność za rzeczywistość, w której żyjemy oraz rolę wychowawcy, także w wymiarze społecznym. Ważną rzeczą jest badanie przydatności kandydatów do kapłaństwa, podobnie jak całe zagadnienie przygotowania do tego sakramentu – zaznaczył abp Michalik przemawiając na forum Episkopatu. Ponadto kapłaństwo powinno być głębokie, powinno charakteryzować się głębią, o czym przypominał często pod koniec życia Jan Paweł II, powołując się na słowa Jezusa: „Wypłyń na głębię”. Przewodniczący KEP podkreślił konieczność ścisłego związku księży z pierwszym kapłanem, którym na ziemi jest papież. Rzecznik Episkopatu ks. dr Józef Kloch zwrócił uwagę, że jest to problem tym bardziej istotny, iż zwłaszcza w ostatnich miesiącach opinie Benedykta XVI bywały kwestionowane czy podważane. Dokument Episkopatu nt. rodziny Biskupi omawiali roboczą wersję niemal 100-stronicowego dokumentu na temat rodziny, który zostanie niebawem opublikowany. Przypomina on nauczanie Kościoła o wartości rodziny, analizuje sytuację współczesnej rodziny i jest wielkim apelem o politykę rodzinną w Polsce. Specjalny rozdział został poświęcony wartości ludzkiej cielesności. Wyraźną inspiracją jest tu nauczanie Jana Pawła II o „teologii ciała” i wzajemnej miłości mężczyzny i kobiety. W dokumencie znajdujemy także bardzo obszerną i wnikliwą analizę nowych problemów przez jakimi staje współczesna rodzina, przede wszystkim w kontekście nowych wyzwań z dziedziny medycyny i biotechnologii. Osobny rozdział: „Obowiązki społeczności świeckiej”, poświęcony jest potrzebie konsekwentnej polityki na rzecz rodziny ze strony państwa. Polityka prorodzinna ujęta została jako „polska racja stanu i elementarny obowiązek rządzących”. Autorzy dokumentu przyznają, że w polskiej polityce społecznej nie ma miejsca dla rodziny, a już zupełnie nie ma miejsca dla rodziny wychowującej większą liczbę dzieci. W dramatycznych słowach przypominają, że „żaden inny kraj Europy nie przeznacza tak mało środków na wsparcie rodziny, co Polska”. Przypomina się też o niezbywalnych prawach rodziców w zakresie wychowania własnych dzieci. W tym kontekście biskupi zadają pytanie: „Dlaczego usiłuje się ciągle narzucić tzw. wychowanie seksualne? Dlaczego dąży się uporczywie, by działać w tym względzie wbrew rodzinom?” Działania te określone zostają jako „nieuprawniona ingerencja w niezbywalne prawo rodziców do wychowania ich dzieci”.