Nie żyje prof. Ryszard Bender

- Na własnej skórze nieraz doświadczyłem życzliwości, zainteresowania i pomocy prof. Bendera. To był nie tylko znakomity historyk, społecznik i polityk, który potrafił łączyć wiedzę historyczną ze współczesnymi wydarzeniami, ale też dobry człowiek z wielkim poczuciem humoru - mówi prof. Mieczysław Ryba z KUL.

Poczucie humoru prof. Bendera zawsze wiązało się z jego wiedzą historyczną. - Nawet podczas prywatnych spotkań w gronie znajomych czy współpracowników, gdy ktoś z nas opowiadał o jakichś wydarzeniach ze swojego życia, profesor błyskawicznie odnajdował analogię gdzieś w historii i przytaczał nam przykłady z przeszłości, wywołując wielokrotnie salwy śmiechu - wspomina prof. Ryba.

Studenci prof. Bendera wspominają go jako wielkiego gawędziarza. - Pamiętam trudność robienia notatek na jego wykładach, bo zaczynając mówić na jakiś temat, robił tyle dygresji i dygresji od tych dygresji, że nagle z wykładu, który np. dotyczył powstania styczniowego (specjalizował się w nim), przenosił się do czasów współczesnych lub odwrotnie - z wykładów na tematy współczesne lądowaliśmy gdzieś w średniowieczu. Notowało się trudno, ale słuchało z przyjemnością - mówi Beata Truszkowska, studentka historii w latach 90. ub.w.

Ryszard Janusz Bender ur. się w 1932 roku w Łomży. Był historykiem, nauczycielem akademickim i politykiem, profesorem nauk humanistycznych, współzałożycielem i wieloletnim prezesem Klubu Inteligencji Katolickiej, publicystą, przewodniczącym Krajowego Sekretariatu SOS dla Radia Maryja, posłem na Sejm i senatorem kilku kadencji.

W 1955 r. ukończył historię na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Podjął również nieukończone ostatecznie studia z zakresu filozofii na KUL oraz podyplomowe studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 r. uzyskał na UW stopień doktora, a w 1969 r. habilitował się na KUL. Tytuł profesora otrzymał w 1985 r.

Krótko pracował w zawodzie bibliotekarza w Lublinie i Katowicach. W latach 1970-1975 sprawował funkcję prodziekana, a w latach 1981-1987 - dziekana Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. W okresie 1969-2002 był kierownikiem I Katedry Historii Nowożytnej Instytutu Historii KUL. Od 1974 do 1979 r. pełnił funkcję sekretarza generalnego Towarzystwa Naukowego KUL. Od 1987 do 1999 r. był wiceprezesem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.

Od 1997 do 2002 r. wykładał w Wyższej Szkole Dziennikarstwa im. Melchiora Wańkowicza, a od 1997 do 1999 r. - także na Akademii Polonijnej w Częstochowie. Od 1999 do 2000 r. przewodniczył Komisji Akredytacyjnej Niepaństwowych Szkół Wyższych w Polsce. W 2006 r. został wykładowcą w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu.

W latach 1981-1987 był członkiem Rady Naukowej Episkopatu Polski, a w latach 1989-1996 - członkiem Komisji Episkopatu Polski "Iustitia et Pax". W 1987 r. został członkiem Zarządu Stowarzyszenia Krzewienia Katolickiej Nauki Społecznej. W 1996 r. objął funkcję przewodniczącego komitetu redakcyjnego „Rycerstwa Czarnej Madonny” w Polsce.

Zmarł 24 lutego.