Dla małżeństwa i rodziny

Autorzy dokumentu przyznają, że w polskiej polityce społecznej nie ma miejsca dla rodziny, a już zupełnie nie ma miejsca dla rodziny wychowującej większą liczbę dzieci. W dramatycznych słowach przypominają, że „żaden inny kraj Europy nie przeznacza tak mało środków na wsparcie rodziny, co Polska”.

Wśród konkretnych postulatów Rada ds. Rodziny Episkopatu przypomina apel Kościoła o taką płacę, która winna wystarczać na założenie i utrzymanie rodziny. Dalej przypomina się, ze polityka prorodzinna winna dotyczyć wszystkich rodzin, a nie tylko wsparcia tych, które znajdują się poza granicą ubóstwa.

Przypomina się też o niezbywalnych prawach rodziców w zakresie wychowania własnych dzieci. W tym kontekście biskupi zadają pytanie: „Dlaczego usiłuje się ciągle narzucić tzw. wychowanie seksualne? Dlaczego dąży się uporczywie, by działać w tym względzie wbrew rodzinom?” Działania te określone zostają jako „nieuprawniona ingerencja w niezbywalne prawo rodziców do wychowania ich dzieci”.

Dokument stanowi też wielki apel do katolików o zaangażowanie na rzecz rodziny i budowania takich rozwiązań, które będą jej służyć. „Kiedy dzisiaj w Polsce rodzi się najmniej dzieci w całej Europie, a prognozy demograficzne zapowiadają dalsze drastyczne zmniejszenie ludności – katolik zaangażowany w politykę musi uczciwie przyznać, że Polska umiera i podjąć działania, aby do tego nie dopuścić. Działania rzeczywiste, a nie propagandowe” – czytamy.

Wyliczając problemy, z jakimi spotyka się człowiek współczesny, autorzy dokumentu pytają, co można zrobić, aby Kościół skuteczniej wypełniał swe posłannictwo, jak budzić i ugruntowywać wiarę w rodzinach. Jednoznacznie podkreślają przy tym, że nie wystarczy praca w małych grupach czy okresowe akcje. Wskazują że „duszpasterstwo rodzin należy uczynić rzeczywistym priorytetem naszego posługiwania. Myślenie przez pryzmat rodziny musi stać się kluczem przy planowaniu i podejmowaniu działań duszpasterskich w parafii”.

Aby ta strategia była owocna, potrzebni są święci kapłani, promieniujący ojcostwem, którzy będą pomagać rodzinom przeżywać Eucharystię jako źródło ich życia, zachęcać do adoracji Najświętszego Sakramentu, do wiary, przeżywanej nie indywidualistycznie, a wspólnotowo. Na małżeństwo należy patrzeć jako na wspólnotę wiary i zachęcać rodziny, aby wspólnie się modliły. Szansą ewangelizacji jest także przygotowanie do sakramentu małżeństwa i ukazanie młodym ludziom piękna i znaczenia czystości, zaś szczególnym zadaniem jest przeprowadzenie ich od zadurzenia seksem do fascynacji osobą. Zdaniem autorów trzeba też zadbać w zdecydowany sposób o duchowość małżeńską, a gdy dzieci przyjdą na świat – koncentrować się wokół opieki nad całą rodziną. Dlatego na Mszach św. dla dzieci powinno też być słowo skierowane także do młodych rodziców.

Sugerują też autorzy, aby w miarę możności tworzyć na uczelniach katolickich wydziały lekarskie, które będą kształcić medyków, respektujących chrześcijańskie wartości.

Specjalny rozdział skierowany jest do dziennikarzy połączony z apelem, by nie epatowali przemocą i obscenicznością i nie manifestowali niechęci do tradycyjnej rodziny, a pokazywali dobro i wartości, także życie szczęśliwych rodzin.

„Doświadczenie duchowe pokazuje, że szatan ze szczególna zaciekłością zwalcza miłość, małżeństwo i rodzinę”. Jednak jest broń, która zapewnia w tej walce zwycięstwo – to modlitwa, a szczególnie modlitwa różańcowa. Odmawianie jej w rodzinach, a także pielgrzymowanie na Jasną Górę, da moc do pokonania zła i wszelkich problemów. „To jest Jasna Góra Zwycięstwa” – piszą z przekonaniem autorzy dokumentu.