Cuda we Francji, czyli czy możesz zrobić nam pizzę w imię Jezusa...

Po wyjściu z kurii poszliśmy ewangelizować w centrum. Rozmawialiśmy z jednym Francuzem, który nic nie wiedział o chrześcijaństwie. Potem, kiedy szliśmy przez park, jeden człowiek zawołał nas, prosząc żebyśmy z nim porozmawiali. Przyszedł tutaj się upić, bo nie widział sensu swojego życia. Mówiliśmy mu swoje świadectwo i zapewniliśmy go, że Bóg go kocha i posłał nas specjalnie do niego, aby mu o tym powiedzieć. On był bardzo wdzięczny i powiedział, że dzisiaj on nie ma nas czym przyjąć, ale zaprasza nas na obiad we środę. Poszliśmy szukać jakiegoś miejsc na nocleg. Zadzwoniliśmy do jednego klasztoru żeńskiego. José-Miguel miał koszulę z koloratką, więc było widać kim jest. Siostra nawet nie wysłuchała do końca. Poszliśmy więc dalej. Byliśmy bardzo głodni. Wdzięczny jestem Panu Bogu, że dał mi tak odważnego towarzysza. José-Miguel wszedł do jednej pizzerii i powiedział: "W imię Jezusa Chrystusa czy możesz nam dać coś do jedzenia?". Właściciel restauracji wytrzeszczył szeroko oczy ze zdziwienia, ale powiedział, że jak w imię Jezusa Chrystusa, to przygotuje nam pizzę. Dodał tylko, że nie daje nam jej za darmo, ale w zamian za modlitwę za jego ojca, który niedawno umarł. Po tym cudownym posiłku poszliśmy nad jezioro szukać miejsca do spania. Znaleźliśmy kawałek trawy pod drzewem i tam ułożyliśmy się do snu.  Myśleliśmy, że jak cały dzień było ciepło, to w nocy też będzie ciepło. Klimat alpejski jest jednak surowy. W nocy było tak zimno, że nie mogliśmy spać. Co godzinkę wstawaliśmy by się trochę rozruszać. O 4-tej nad ranem już nie mogliśmy wytrzymać z zimna. Poszliśmy na dworzec i tam doczekaliśmy do rana.

Rano zaczęliśmy naszą misję zmęczeni i głodni. Szybko zauważyłem, że poziom mojej wiary jest ściśle zawiązany ze stopniem napełnienia mojego żołądka. Chodziliśmy po parku od ławeczki do ławeczki i rozmawialiśmy ze starszymi osobami. To było bardzo przygnębiające, bo wiele z tych staruszków mówiło, że ich to nie interesuje. Jak mówił Jan Paweł II (Jasna Góra 1987)  "Trudny dar wolności człowieka, który sprawia, że wciąż bytujemy pomiędzy dobrem a złem. Pomiędzy zbawieniem a odrzuceniem." Smutno jest patrzeć na ludzi, którzy stoją przed grobem i mówią, że ta miłość Boga ich nie interesuje. Ale Bóg zawsze szanuje wolność człowieka, bo nie można kochać bez wolności. Dlatego posyła takich właśnie apostołów jak my, aby każdy mógł ich odrzucić. Około 16-tej byliśmy już bardzo zmęczeni i głodni. José-Miguel powiedział, że musimy znaleźć dzisiaj jakiś nocleg i coś do jedzenia. Weszliśmy pomodlić się do jednego kościoła. Byłem tak głodny i zmęczony, że w moim wykonaniu modlitwa ta była jedynie czystym szemraniem w sercu. Kiedy tak sobie nabożnie szemrałem zobaczyłem koło ołtarza małe drzewko, a na tym drzewku małego ptaszka. Przypomniałem sobie psalm: "Nawet wróbel dom sobie znajduje i jaskółka gniazdo gdzie złoży swe pisklęta: przy Twoich ołtarzach, Panie Zastępów, mój Królu i mój Boże!" (Ps 84,4) Powiedziałem do José-Miguela, że musimy tutaj zapytać o nocleg. Przy kościele była mała kawiarnia "U proboszcza". Pani, która tam była powiedziała nam, że tutaj każdy może napić się czegoś za darmo. Bardzo się ucieszyliśmy. Kiedy usłyszała jeszcze, co robimy pobiegła szybko do sklepu po jakieś kanapki. Kiedy napełniliśmy nasze żołądki zaraz wróciła nasza wiara. Zaczęliśmy przepowiadać. Przysłuchiwała się nam jedna kobieta, która prowadziła wraz z mężem przyparafialny dom dla studentów. Poruszona naszym świadectwem powiedziała, że możemy się zatrzymać w tym domu. 

Następnego dnia byliśmy umówieni na obiad do tego człowieka, którego spotkaliśmy pierwszego dnia. Miał on bardzo skomplikowane życie osobiste. Mieszkał w małym domku kempingowym. Jedliśmy w ogródku. Pod stołem pies lizał nasze nogi, po podwórku biegały szczury, a na stół wskakiwały kury. Trochę się obawialiśmy, bo nie wiedzieliśmy z którego zwierzątka był przygotowany dla nas obiad. Zjedliśmy jednak wszystko dzielnie, bo Jezus powiedział, że jeśli gdzieś "przyjmą was jedzcie, co wam podadzą" (Łk 10,8). Potem, jak mówi dalej Ewangelia, uzdrawialiśmy chorych i mówiliśmy im, że przybliżyło się do nich Królestwo Boże (Łk 10,9). Nasz gospodarz powiedział nam swoją historię. Mówił nam o swoim ojcu, z którym już od wielu lat nie rozmawia i o nienawiści jaką ma do samego siebie. Myśmy mówili mu swoje doświadczenie. Opowiadałem o tym, jak prosiłem swego tatę o przebaczenie. Jak pojednanie z moim tatą pomogło mi pojednać się z samym sobą. Na koniec powiedzieliśmy, że teraz już musimy odejść, tak jak anioł musiał odejść od Maryi, ale jak jej, zostawiamy mu pewną obietnicę, którą Bóg na pewno wypełni. Żegnając nas płakał i mówił, że pójdzie pojednać się ze swoim ojcem.

Wieczorem jedliśmy kolację ze studentami z tego domu, w którym nas przyjęto. Tego wieczoru mogliśmy mówić z radością jak apostołowie: "Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają" (Łk 10,17). Kiedy opowiadaliśmy swoje doświadczenie, jedna ze słuchających dziewczyn zaczęła płakać. Druga nagle wstała i z płaczem wybiegła na dwór, trzaskając drzwiami. Aż się przestraszyliśmy tak gwałtownych reakcji. Pytaliśmy się siebie: co my takiego powiedzieliśmy? Wszyscy poszliśmy szukać tej, co wybiegła. Znaleźliśmy ją na plaży. Pytałem ją, czy powiedzieliśmy jej coś złego? Ona odpowiedziała, że nie, tylko, że dobrze wykonaliśmy swoją pracę, bo to co mówiliśmy tak ją poruszyło. Jedna z tych dziewczyn uciekła daleko na studia przed ojcem alkoholikiem. Drugą dotknęło moje doświadczenie z pracy z umierającymi, bo niedawno straciła bliską osobę. Byliśmy tym spotkaniem bardzo poruszeni. Kiedy Mojżesz chciał zobaczyć Boga, to On mu powiedział: "Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu". Mógł zobaczyć tylko plecy Boga (Wj 33, 20-23). My też nigdy nie widzieliśmy Boga twarzą w twarz, ale w czasie tych dni, idąc za Nim, widzieliśmy bardzo wyraźnie Jego plecy. On szedł przed nami i czynił te wszystkie cuda, a myśmy na to patrzyli.

Następnego dnia znowu było trudno, bo Pan posłał nas do bogaczy. Nie planowaliśmy tego, ale trafiliśmy do bardzo bogatej dzielnicy willowej. Chodziliśmy od drzwi do drzwi i nikt nas nie przyjął. Nikt nie chciał nas słuchać. Znów byliśmy głodni, zmęczeni i spragnieni, bo skończyła nam się woda w butelce. Ja oczywiści chciałem się jakoś zabezpieczyć, bo zawsze lepiej się czuję, jak mogę cokolwiek kontrolować. Dzień wcześniej jedna pani dała nam zafoliowaną pizzę. Ponieważ tego dnia jedliśmy dobrze, postanowiłem, że zachowam ją na dzień następny. No i oczywiście spotkało mnie wielkie rozczarowanie, bo kiedy popołudniu otworzyliśmy pizzę, okazało się, że w środku jest pełno małych białych robaczków. José-Miguel śmiał się ze mnie i mówił: "Zobacz co z twoich zabezpieczeń, z twojego bogactwa, z twoich bożków. Wszystko zeżrą robale."  Stało się tak jak z manną na pustyni. "Mojżesz powiedział do nich: «Niechaj nikt nie pozostawia nic z tego do następnego rana». Niektórzy nie posłuchali Mojżesza i pozostawili trochę na następne rano. Jednak tworzyły się robaki i nastąpiło gnicie" (Wj 16,19-20).

Tego dnia mieliśmy tylko dwie piękne rozmowy. Najpierw spotkaliśmy jednego pana na brzegu jeziora. Mówiliśmy mu o miłości Boga. Bardzo nam dziękował i mówił, że miesiąc wcześniej miał próbę samobójczą. Teraz nie może się pozbierać. Dlatego bardzo potrzebował tej nadziei, którą mu przynieśliśmy. Drugie spotkanie było z jedną panią na cmentarzu. Kiedy powiedzieliśmy jej o miłości Boga, zaczęła krzyczeć: "Jaka miłość Boga?! Mój syn jest tu na cmentarzu, mój mąż, moi rodzice! Wszyscy są tu na cmentarzu! To jest miłość Boga?!" Znowu widzieliśmy, że Bóg dał nam moc wskrzeszania umarłych. Mówiliśmy tylko swoje doświadczenie. Ale poprzez to słowo Pan sprawił, że ta pani, jak Maria Magdalena, najpierw zobaczyła w tym grobie, na tym cmentarzu, dwóch aniołów (trochę brudnych i nie tak pięknych). A potem On zawołał ją po imieniu, a ona odwróciła wzrok od grobu i rozpoznała Go zmartwychwstałego (J 20,11-16). Tego dnia nocowaliśmy u jednej Pani, którą poznaliśmy w kawiarni "U proboszcza". Rodzina ta była dla nas wielkim pocieszeniem, bo byli oni bardzo bogaci, ale też bardzo wierzący. Po kolacji ta pani zadzwoniła do swojego syna, który jest księdzem w Luksemburgu i mówiła mu, że przyjmuje dwóch misjonarzy. A on na to, że też właśnie przyjął u siebie dwóch takich. Przez cały dzień widzieliśmy "Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego" (Mk 10,23) i mówiliśmy między sobą: "Któż więc może się zbawić?" (Mk 10,26). Na koniec jednak mogliśmy zobaczyć, że "U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga, bo u Boga wszystko jest możliwe." (Mk 10,27).