Ks. Isakowicz-Zaleski: Ponowne otwarcie placówek dziennego wsparcia to przełomowa decyzja

Czym zajmował się ten ministerialny zespół?

Zespół wypracował wytyczne, które pozwoliły na podjęcie decyzji, aby z dniem 25 maja otworzyć te placówki. Uważam, że jest to słuszna decyzja, choć oczywiście nie jest tak, że od razu wszyscy podopieczni zjawią się ponownie w tych ośrodkach. Jest bowiem wiele problemów natury organizacyjnej, które wskazują, że powrót do normalności będzie stopniowy. Zalecenia nakazują wprowadzenie wielu zmian w placówkach: ograniczony jest transport osób niepełnosprawnych, istnieje obowiązek dezynfekcji pomieszczeń, potrzebne było też przeorganizowanie planu zajęć, nie ma posiłków. Ponadto bardzo różnie do stopniowego znoszenia obostrzeń podchodzą rodzice podopiecznych. W zależności od regionu, w którym znajduje się dana placówka, na zajęcia wróciło od 20 do 40 proc. uczestników. Reszta rodzin się waha, czeka, co będzie dalej.

Ale chyba nawet częściowe przywrócenie funkcjonowania jest dla podopiecznych, ich rodzin i samych pracowników dużym krokiem naprzód?

Ależ oczywiście. Uważam, że to była przełomowa decyzja. Przedstawiciele wszystkich organizacji włączonych do tego ministerialnego zespołu była zdania, że potrzeba choćby częściowego otworzenia placówek. Wiadomo, że wszyscy rodzice naraz nie zadeklarują powrotu swych dzieci na zajęcia, ale to jest jakiś krok do przodu. Są oczywiście województwa, w których – w zależności od sytuacji związanej z epidemią - otwarcie placówek nastąpi tydzień lub dwa tygodnie później. To jest przede wszystkim Śląsk i Małopolska. A nawet na terenie jednego województwa sytuacja może być różna. Tak jest np. w województwie małopolskim. Wiadomo, że nie będzie pełnej frekwencji, ale trzeba dać rodzicom i opiekunom wybór. Niektórzy za tydzień lub dwa zdecydują się uczestnictwo w zajęciach, gdy zobaczą, że inni już na nie chodzą.

Jak wygląda sytuacja w domach stałego pobytu?

Od zamknięcia 13 marca odbywają się w nich [Fundacja im. Brata Alberta prowadzi ich cztery – w Toruniu, Łodzi, Chorzeszowie i Radwanowicach – KAI] zamknięte zajęcia terapeutyczne, a mieszkańcy nie mogą wychodzić na zewnątrz, ani przyjmować odwiedzin. Tam sytuacja jest bardzo krytyczna. Niektórzy nie wytrzymują już tego stanu od strony psychicznej. Międzyresortowy zespół wysunął zatem postulat, aby spróbować małymi krokami otwierać domy stałego pobytu, tzn. umożliwiać podopiecznym w poszczególnych placówkach wychodzenie na zewnątrz. Nasze domy mają bardzo dobre położenie, znajdują się na terenach zielonych, z przyległymi miejscami, jak boiska czy ogrody. Natomiast niektóre domy w dużych miastach dysponują jedynie małymi skwerami, mniejszymi nierzadko niż więzienny spacerniak. Tam się nie da wytrzymać.

Taka sytuacja z pewnością nie ułatwia kontaktów zewnętrznych, zwłaszcza w przypadku rodzinnych odwiedzin?

Na pewno nie, ale jest wreszcie możliwość przyjmowania takich odwiedzin. Natomiast dużym sukcesem władz państwowych, niezależnie od tego, kto jakie ma poglądy polityczne, jest zablokowanie fali zgonów w takich placówkach, co miało miejsce w podobnych ośrodkach w Europie Zachodniej. Tam nie zadbano o domy stałego pobytu, domy pomocy czy hospicja i spowodowało to dużą śmiertelność pacjentów. W Polsce na szczęście szybko podjęto decyzję o izolacji i z wyjątkiem kilku domów, gdzie doszło do zakażeń – jak Bochnia czy Kalisz – zahamowano rozprzestrzenianie się koronawirusa. W naszych placówkach, stałego czy dziennego pobytu, na szczęście nie było ani jednego przypadku zakażenia.