Piotr Hieronim Casanuova urodził się w 1676 r. Matka osierociła go, kiedy miał 2 lata. Macocha, okazała się dla dziecka dobrą matką. Atmosfera w domu była tak dalece religijna, że trzech synów wstąpiło do Braci Mniejszych, a córka do klarysek w Sienie.
W wieku 13 lat wysłano go na studia do Rzymu. Dla doskonalszego życia zapisał się równocześnie do Oratorium filipinów. - Kiedy miał 21 lat, zrezygnował ze studiów i przywdział habit zakonny Braci Mniejszych, reformatów-obserwantów, przyjmując imię Leonard
Rozszerzał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Niepokalanego Poczęcia i Drogi Krzyżowej. Stacje Męki Pańskiej erygował w prawie sześciuset kościołach, m. in. w rzymskim Koloseum. Zachęcał do codziennego udziału we Mszy św. i do częstej Komunii św., co w owych czasach należało do rzadkości. Wprowadzał także praktykę częstego nawiedzania Pana Jezusa w kościele. Nadto korzystał z okazji, by zyskiwać zakonowi nowe powołania. W ten sposób założył wiele nowych domów.
Zmarł w Rzymie, w klasztorze św. Bonawentury, 25 listopada 1751 r. Benedykt XIV zarządził, aby zmarłego pochowano nie wśród braci zakonnej, ale osobno, w kaplicy. Zostawił po sobie 20 prac pisanych: O Spowiedzi generalnej, Rekolekcje, Kazania na Wielki Post, Kazania o Najśw. Sakramencie, Zbiór pożytecznych myśli o śmierci itp.
Beatyfikowany został w 1795 r., a kanonizowany - w 1867. Pius XI w 1923 r. ogłosił go patronem misji ludowych. W ikonografii atrybutem św. Leonarda jest chorągiew i księga.
O św. Leonardzie mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin:
W starożytnym mieście Ptolemais na wybrzeżu Morza Śródziemnego.
W walkę z żywiołem z ziemi i powietrza było zaangażowanych setki strażaków.
Wstrząsy o sile 5,8 w skali Richtera w północno wschodniej części kraju.
Policja przystąpiła do oględzin wyciągniętej z morza kotwicy.
Ogień strawił tysiące budynków na obszarze ok. 120 km kw., czyli powierzchni równej San Francisco.