Bardzo potrzebni

Czasy się zmieniają... No tak, oczywistość. Przynajmniej dla każdego, kto ma choć połowę tych lat co ja. Ostatnio wiele zmieniła (i ciągle jeszcze zmienia) pandemia, teraz jeszcze wojna na Ukrainie...  Nie mam pojęcia jaki świat wyłoni się z tego zamieszania. I nie wiem nawet, czy wyłoni się cokolwiek bardziej stałego. Ze dwie dekady temu wielu wieszczyło koniec historii, tymczasem to ciągła zmienność okazuje się najbardziej stałą cechą tego świata...

Pamiętam zachwyt, jaki w mojej młodości towarzyszył mówieniu o Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. To było coś, to było wielkie osiągnięcie ludzkości. I chrześcijaństwa przy okazji, bo właśnie uniwersalne wartości chrześcijaństwa, chrześcijańska antropologia, w dużej mierze legły u podstaw tego międzynarodowego dokumentu. I ze smutkiem patrzę, jak dochodzi do demontażu jej znaczenia. Jak jej postanowienia są wypaczane, zastępowane nowymi, sprzecznymi z tym, co postanowiono, gdy okropieństwa II wojny światowej były jeszcze czymś bardzo świeżym....

A pojęcie „tolerancja”? Zaniepokoiłem się mocno, gdy gdzieś na przełomie wieków w pracy domowej któregoś z uczniów wyczytałem przepisane z jakieś internetowej definicji stwierdzenie, że owszem, jest OK, ale nie dotyczy poglądów faszystowskich, rasistowskich i jakichś tam jeszcze, nie pamiętam. Nie żebym był zwolennikiem faszyzmu czy rasizmu, ale dość oczywistym stało się dla mnie, jak pod płaszczykiem tolerancji lansować nietolerancję: wystarczy dodać owo „nie dotyczy”. Przylepić etykietkę albo odpowiednio ostemplować, i już można nienawidzić, zwalczać, spotwarzać do woli, do woli też wyładowując na tych wyjątkach swoja agresję. Potem wiele razy widziałem, jak tę metodę stosowano w praktyce. Wobec obrońców życia na przykład: stempelek „jesteś nietolerancyjny” i już można robić, co najpodlejsza część ludzkiej duszy zapragnie.

Nie mam wątpliwości, że na faktyczny brak szacunku dla inności cierpi dzisiejsza Rosja (dzisiejsza, ale przecież nie od dziś). Idea ruskiego mira – co tłumaczyć można zarówno jako „rosyjski świat” jak i „rosyjski pokój” (!)  – to nacjonalizm i ksenofobia w najczystszym wydaniu; ta gotowość, by niszczyć i zabijać tych, którzy nie podzielają tej idei jest przerażająca. Ale gdy spoglądam na Zachód... Czy to, co robią dziś Polsce politycy Unii Europejskiej jest w swojej istocie inne od tego, co robi Ukrainie jej młodsza, ale bardziej wyrośnięta siostra? No tak, nie spadają nam na głowy bomby, nie niszczy się naszych elewatorów ze zbożem. Ale już o „zagłodzeniu” przebąkuje się dość wyraźnie, prawda? Nie daje się obiecanych pieniędzy (na uchodźców), ba, nie daje nawet należnych (KPO). Bo nasze prawo nie jest takie, jak by sobie życzyły tego elity zachodu. Bo demokratycznie wybraliśmy nie taką władze, której by chcieli najważniejsi unijni gracze. Przecież dochodzi nawet do tego, że w trosce o demokratyczne standardy żąda się od naszej władzy ustawodawczej i wykonawczej, by wpływały na decyzję sądów! Czyli w imię demokracji podważmy zasady demokracji. A do tego kanclerz Niemiec coraz bardziej otwarcie mówi o gotowości podjęcia przez Niemcy przywództwa w zamienionej w federację Unii. Cele te same co w ruskim mirze, tylko środki inne...

No cóż, jestem chrześcijaninem i choć uważam się za patriotę, to wiem też, że moja prawdziwa ojczyzna jest w niebie. Wszystko w rękach Boga, będzie jak będzie. Myślę jednak, że dla nas, chrześcijan, to kolejna wielka szansa. Najpierw odnalezienia i przyprowadzenia do Jezusa tych, którym rozum i sumienie nie pozwala uznać brednie głoszone przez dzisiejszy świat za swoje. A potem...

Potem szaleństwa dzisiejszych czasów niechybnie doprowadzą ludzkość do... no, powiedzmy, że wielkiego kaca. A wraz z otrzeźwieniem przyjdzie też pytanie czym zapełnić powstała pustkę. Wtedy chrześcijańska antropologia znów się przyda.

Tak, my chrześcijanie ciągle możemy być sola tej ziemi i światłem dla świata. Byle byśmy sami nie zgaśli i nie utracili swojego smaku.