Cisza i oczekiwanie

Cisza i oczekiwanie – czyli to, na co zabiegany i głośny świat najmniej ma ochoty. Kto lubi czekać? A Wielka Sobota jest przecież dniem oczekiwania. I ciszy, najczęściej opromienionej słońcem, tak się jakoś składa.

Chcielibyśmy w tym dniu mieć jakiś przedsmak Wielkanocy. Kiedy byłam kilkuletnim brzdącem, dziadek w Wielką Sobotę prowadził mnie do kościoła, a potem, za pobożne ucałowanie krzyża, podawał mały batonik albo czekoladkę. Smakołyk zapowiadający, że jutro pyszności będzie więcej. Naprawdę jako kilkuletni brzdąc wierzyłam, że w kościele pod krzyżem leżą ukryte łakocie dla grzecznych dzieci z uszanowaniem całujących rany Pana Jezusa…

Przedsmak wielkanocnego poranka jest w przygotowywanych pracowicie koszykach, chyba z roku na rok piękniej ozdabianych i przynoszonych do święcenia także przez tych, którzy w kościele pojawiają się rzadko.  

Nie lubimy czekać. Dlatego jakiś czas temu gdzieniegdzie  do czternastu stacji drogi krzyżowej zaczęto dopisywać piętnastą, stację Zmartwychwstania. Triumf Chrystusa musi się dokonać teraz, już! Przecież dokładnie rzecz ujmując, dokonał się już w momencie śmierci krzyżowej. I jakże tu wyjść z kościoła z grobem przed oczami. Zamkniętym ogromnym kamieniem, zapieczętowanym…

A jednak mądrość Kościoła daje nam Wielką Sobotę i każe nam w ten dzień uklęknąć przy Bożym Grobie. Modlić się i czekać.

Nie Bogu jest potrzebne to oczekiwanie, to zatrzymanie w drodze, ale nam. Niech więc trwa cisza Wielkiej Soboty.